Κείμενο του Κ.Γουρνά

Από τη 19η Ιούλη συμμετέχω στην κίνηση πολλών κρατουμένων από διάφορες φυλακές της χώρας που με αποχή συσσιτίου στέκονται αλληλέγγυοι στους δύο συντρόφους μου Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη. Η Πόλα Ρούπα βρίσκεται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και ετοιμάζεται να μεταφερθεί στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα στις 23 Ιούλη για να γεννήσει στις 24 με προγραμματισμένο τοκετό. Η Πόλα έχει γνωρίσει από τις πρώτες ημέρες των συλλήψεων μας την εκδικητική μανία των υπουργείων δημόσιας τάξης και δικαιοσύνης καθώς οι προκαθορισμένες ιατρικές εξετάσεις της είτε αναβάλλονταν είτε πραγματοποιούνταν με ισχυρή παρουσία αντιτρομοκρατικής και ΕΚΑΜ, ακόμα και μέσα στο νοσοκομειακό θάλαμο. Η Πόλα έχει ήδη καταγγείλει με κείμενο της στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ στις 08.07 το άθλιο καθεστώς που της έχει επιβληθεί και αφορά την εγκυμοσύνη της. Ο σύντροφος της στη ζωή και στον αγώνα Νίκος Μαζιώτης βρίσκεται στη ΣΤ΄ Πτέρυγα Κορυδαλλού και έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τη 15η Ιούλη απαιτώντας να επισκεφθεί την Πόλα και το νεογέννητο γιό τους στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα στις 25 Ιούλη, καθώς και να μπορεί να επισκέπτεται τους δύο στις γυναικείες φυλακές για το χρονικό διάστημα που απαιτείται μετά τον τοκετό.

Εδώ και τρείς μήνες έχει γίνει προφανής η απογοήτευση του Χρυσοχοΐδη  που παρά τον μεγαλειώδη αγώνα του να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα είναι απολίτικοι χούλιγκανς και αποβράσματα, έχει βρει απέναντι του τρείς επαναστάτες που λαμβάνουν το σεβασμό και την αλληλεγγύη από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και της φυλακής. Είναι επίσης έκδηλος ο εκνευρισμός του για το γεγονός πως η πολύχρονη αυτή προπαγάνδα σπίλωσης έχει φάει τα μούτρα της μπροστά στο σθένος και την αποφασιστικότητα των τριών μας, καθώς όχι μόνο αναλάβαμε την ευθύνη για τη συμμετοχή μας στον ΕΑ αλλά έχουμε αναλάβει και την ευθύνη, παρά τις αντιξοότητες και τις πιθανές συνέπειες, να φέρουμε στη ζωή τα παιδιά μας. Έτσι  αυτές οι ζωές σηματοδοτούν για εμάς ένα ακόμη καθήκον από αυτό του αγωνιστή που πολεμάει για την κοινωνική επανάσταση. Αυτό του πατέρα και της μάνας που έχει χρέος να κάνει τα πάντα για να φτιάξει στα παιδιά του έναν καλύτερο κόσμο. Και είναι ακριβώς αυτό το δίπτυχο που παρακινεί τους εχθρούς μας να εξαπολύσουν την εκδικητική τους μανία στους συντρόφους Νίκο και Πόλα.

Ως μέλος του ΕΑ και πολιτικός κρατούμενος που συνεχίζω να αγωνίζομαι μέσα από τη φυλακή, δηλώνω ότι ξεκινώ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ από σήμερα 23 Ιούλη και μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη. Η κίνηση αυτή πραγματοποιείται ως ελάχιστο χρέος και καθήκον για να σταθώ δίπλα στον αγώνα των δύο συντρόφων μου. Είναι μια πράξη αλληλεγγύης και αγώνα για το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα των κρατουμένων να βλέπουν την οικογένεια τους. Είναι αυτονόητο για μένα πως η απεργία πείνας, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και με προϋπάρχον ζήτημα υγείας (χαμηλή πίεση), είναι μια διαδικασία που έχει προσωπικό κόστος. Είναι όμως επίσης αυτονόητο πως ο αγώνας και η αλληλεγγύη προϋποθέτουν πάντα την έννοια της θυσίας. Και είναι αυτή ακριβώς η έννοια που πρέπει ο επαναστάτης, ο αγωνιστής να έχει βαθιά ριζωμένη μέσα του για να προωθεί τα συμφέροντα της επανάστασης, του αγώνα. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να χάσεις τα πάντα, δε θα είσαι ποτέ πρόθυμος να αποκτήσεις τα πάντα.

«Αγώνας και αλληλεγγύη είναι να παρατάς τον νεογέννητο γιό σου μόνο του στη θερμοκοιτίδα ενός μαιευτηρίου με πιθανή λοίμωξη, για να συμβάλλεις στην επαναστατική διαδικασία».

• ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ
• ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Υ.Γ. Την επιστολή με την οποία ανακοινώσαμε τη συμμετοχή μας στην αποχή από το συσσίτιο της φυλακής ως ένδειξη αλληλεγγύης με τους πολιτικούς κρατούμενους και μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Πόλα Ρούπα και Νίκο Μαζιώτη υπογράψαμε 10 κρατούμενοι από την Ε1 πτέρυγα των φυλακών Τρικάλων και όχι από τη Β1 πτέρυγα, όπως από λάθος της εφημερίδας σας (Ελευθεροτυπία) γράφτηκε στο φύλλο της Πέμπτης 22 Ιουλίου.

Κώστας Γουρνάς, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα

Φυλακές Τρικάλων

Πτέρυγα Ε1

Κείμενο του Ν.Μαζιώτη

Η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κράτος απέναντι στους αιχμαλώτους επαναστάτες και πολιτικούς εχθρούς του είναι δεδομένη.

Εκδικητικότητα, σαδισμός, φυσική και ψυχολογική βία, ασέβεια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αδιαφορία για την υγεία, τη σωματική ακεραιότητα, την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Γιατί η ασφάλεια του κράτους και του καθεστώτος, η στέρηση της ελευθερίας είναι πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ την ίδια τη ζωή και τα «ανθρώπινα δικαιώματα».

Για τους αξιωματούχους του κράτους, την πολιτική και οικονομική ελίτ και τους πλούσιους, τα «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν αφορούν παρά μόνο τους ίδιους και τους ταξικά όμοιούς τους.

Δεν αφορούν τον λαό, τους φτωχούς, τους εξαθλιωμένους, τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους απόμαχους της δουλειάς, τους μετανάστες, αυτούς που ψάχνουν στα σκουπίδια των λαϊκών αγορών για να φάνε.

Δεν αφορούν ούτε τους φυλακισμένους -κοινωνικούς κρατούμενους, των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία προέρχεται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα και των οποίων η ζωή για το σύστημα δεν αξίζει απολύτως τίποτα.

Και δεν αφορούν φυσικά ούτε τους επαναστάτες και πολιτικούς κρατούμενους, για τους οποίους το σύστημα επιδιώκει ανέκαθεν τη φυσική και ηθική εκμηδένιση.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, η συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου Ρούπα Παναγιώτα και εγώ, οι οποίοι είμαστε μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, στερούμαστε το δικαίωμα του επισκεπτηρίου χάρη στην εισαγγελέα των φυλακών Κορυδαλλού, η οποία απορρίπτει για «λόγους ασφαλείας» τη μεταγωγή μου στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» για να επισκεφθώ τη συντρόφισσά μου η οποία θα φέρει στον κόσμο το γιο μας, τον νεαρότερο πολιτικό κρατούμενο της ελληνικής «δημοκρατίας».

Επίσης απορρίπτει για τους ίδιους «λόγους ασφαλείας» την αίτησή μου να μεταβώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, γιατί η συντρόφισσά μου αδυνατεί λόγω βεβαρημένης κατάστασης να μεταβεί αυτή για επισκεπτήριο στις ανδρικές φυλακές έτσι όπως υποτίθεται συνηθίζεται μέχρι τώρα.

Απαιτώντας, λοιπόν, τα «αυτονόητα» ως σύντροφος και ως πατέρας να επισκέπτομαι τη συντρόφισσα-συναγωνίστριά μου και το γιο μας, κατεβαίνω σε απεργία πείνας από 15 Ιουλίου για να ικανοποιηθούν τα εξής δύο αιτήματά μου:

1. Να μεταβώ για επισκεπτήριο στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα» στις 25 Ιουλίου έτσι ώστε να δω τη συντρόφισσά μου Ρούπα Παναγιώτα και το γιο μας, καθ’ όσον έχει προγραμματιστεί τοκετός με καισαρική στις 24 Ιουλίου και θα παραμείνει εκεί για νοσηλεία για κάποιες μέρες και

2. Να μεταβαίνω εγώ για επισκεπτήριο στις γυναικείες φυλακές τον πρώτο καιρό μετά τον τοκετό λόγω της αναπόφευκτης αδυναμίας της συντρόφισσάς μου και του γιου μας να μετακινηθούν.

Οσο και αν πιστεύουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ότι φυλακίζοντάς μας θα ξεμπερδέψουν πολιτικά με εμάς, κάνουν λάθος. Είτε έξω είτε μέσα από τις φυλακές ο αγώνας για εμάς είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, θα συνεχιστεί.

Ο επαναστατικός αγώνας συνεχίζεται.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ

Η επιστολή της Πόλας Ρούπα στο “Ποντίκι” (9 Ιουλίου ’10)

Βρίσκομαι στη φυλακή για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, για την οποία έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Έχω ήδη δηλώσει μέσω κοινής επιστολής με τους συντρόφους μου Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά και εξακολουθώ να δηλώνω πως δεν θα σταματήσω να μάχομαι το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς ακόμα και μέσα από τη φυλακή. Γνωρίζω πως η πολιτική μου επιλογή να συμμετέχω στον Επαναστατικό Αγώνα καθώς και η στάση μου μέσα από τη φυλακή με κατατάσσει στους δηλωμένους πολιτικούς εχθρούς του συστήματος, γεγονός που όχι μόνο δεν αρνούμαι αλλά είναι επιλογή μου και με τιμά.

Καθώς είναι γνωστό στους πολιτικούς μου αντιπάλους πως καμία «ειδική αντιμετώπιση» και μορφή πίεσης δεν πρόκειται να με λυγίσει, η εκδικητικότητά τους στρέφεται ανοιχτά εναντίον του αγέννητου γιου μου, ο οποίος και υφίσταται τις συνέπειες αυτής της «ειδικής αντιμετώπισης» από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και αντιμετωπίζεται πλέον ως πολιτικός κρατούμενος. Εξηγούμαι:

Από την αρχή της σύλληψής μου δεν είχα στο ελάχιστο πιο προσεκτική αντιμετώπιση ως έγκυος από «αντιτρομοκρατική» και ΕΚΑΜ που με κρατούσαν και αναλάμβαναν τις μεταφορές μου. Υποβλήθηκα στην «ειδική αντιμετώπιση» της απόλυτης απομόνωσης στα χωρίς αέρα κελιά των 1×2,5 μ. του 12ου ορόφου, με το φως αναμμένο όλο το 24ωρο (στην ουσία πρόκειται για μέθοδο ψυχολογικού βασανισμού) για πέντε μέρες, της μεταφοράς και παραμονής μου σε εισαγγελέα και ανακριτή δεμένη πισθάγκωνα για ώρες, της μεταφοράς μου στις φυλακές της Θήβας δεμένη με τον ίδιο τρόπο (σε καμία έγκυο δεν φοράνε χειροπέδες όταν τη μεταφέρουν, πολύ περισσότερο δεν τις φοράνε κατά τον τρόπο που τις φορούσαν σε μένα), της βίαιης αντιμετώπισής μου κατά τη μεταφορά μου στο γραφείο της ανακρίτριας, που τελικά είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό μου. Κατόπιν έντονης δικής μου διεκδίκησης και αφού φοβήθηκαν μην αποβάλω στην «αντιτρομοκρατική», με πήγαν τελικά για εξετάσεις σε εφημερεύον νοσοκομείο.

Κατά τους δύο περίπου μήνες που κρατήθηκα στις φυλακές της Θήβας, και ενώ υπήρξαν ενδείξεις από προηγούμενες ιατρικές εξετάσεις ότι πιθανώς να έπασχα από σοβαρή επιπλοκή της κύησης, η οποία, αν δεν αντιμετωπιζόταν άμεσα, θα μπορούσε να δημιουργήσει πολύ σοβαρά προβλήματα στην εγκυμοσύνη μου, την εξέταση που θα επιβεβαίωνε τη συγκεκριμένη επιπλοκή την πραγματοποίησα με ενάμιση μήνα καθυστέρηση και αφού προηγουμένως αντέδρασα έντονα στην εγκληματική για την υγεία μου, και κατ’ επέκταση για την υγεία και τη ζωή του παιδιού μου, αδιαφορία της φυλακής και της γραφειοκρατίας.

Είναι, βέβαια, δεδομένο ότι οι κρατούμενοι στις φυλακές που χρειάζονται ιατρική φροντίδα αντιμετωπίζονται τις περισσότερες φορές πρώτα ως κρατούμενοι και δευτερευόντως ως ασθενείς. Είναι χαρακτηριστική η φράση του γυναικολόγου της Θήβας πως δεν μπορώ να απαιτώ να κάνω όλες τις εξετάσεις και με τη συχνότητα που θα τις έκανα αν δεν ήμουν στη φυλακή, φράση που αποκαλύπτει τη ρατσιστική αντιμετώπιση που έχουν οι κρατούμενοι και κρατούμενες ασθενείς από τις ιατρικές υπηρεσίες ορισμένων τουλάχιστον φυλακών, αντιμετώπιση που συχνά βάζει σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους.

«Ειδικά μέτρα ασφαλείας»

Στη δική μου περίπτωση οι «ιατρικές φροντίδες» της φυλακής είχαν σαν αποτέλεσμα να παραμείνω επί ενάμιση μήνα με πρόβλημα υγείας, να μην υποβάλλομαι στις απαραίτητες εξετάσεις, τις οποίες ο γιατρός της φυλακής έκρινε ως επουσιώδεις, δημιουργώντας μου συνεχώς προβλήματα στο να τις πραγματοποιήσω, παρ’ ότι η ίδια τις ζητούσα επανειλημμένως, και, αφού τελικά οδηγήθηκα στο νοσοκομείο της Λιβαδειάς και επιβεβαιώθηκε η συγκεκριμένη επιπλοκή, να συνεχίσω να μην έχω τη δυνατότητα ν’ αντιμετωπίσω το πρόβλημα, περιμένοντας τον Καστανίδη και τον Χρυσοχοΐδη ν’ αποφασίσουν πότε θα γίνει η μεταγωγή μου στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου και θα μπορούσα ν’ αντιμετωπίσω αποτελεσματικότερα τα προβλήματα.

Την πρώτη εικόνα των «ειδικών μέτρων ασφαλείας» που θα επέβαλλε το υπουργείο προστασίας του καθεστώτος (πρώην δημόσιας τάξης) για κάθε μεταφορά μου σε νοσοκομείο την είχα στη Λιβαδειά, όπου «χρειάστηκαν» πολλές δεκάδες ένστολων και μη μπάτσων από διάφορες περιοχές της Κεντρικής Ελλάδας και της Αθήνας, με τη συμμετοχή φυσικά της «αντιτρομοκρατικής» καθώς και ομάδας των ΕΚΑΜ, που με συνόδευαν και είχαν ακροβολιστεί στο νοσοκομείο. Να σημειώσω πως στη μεταφορά μου σε αυτό το νοσοκομείο ήμουν επίσης δεμένη με χειροπέδες.

Και αν η καθυστέρηση της μεταφοράς μου στο νοσοκομείο της Λιβαδειάς για τις απαραίτητες εξετάσεις οφειλόταν στην αδιαφορία του ιατρικού προσωπικού των φυλακών της Θήβας και στη γραφειοκρατία, η καθυστέρηση της μεταγωγής μου στην Αθήνα οφειλόταν αποκλειστικά στην ωμή εκδικητικότητα του Χρυσοχοΐδη, που καλυπτόταν πίσω από τα «ειδικά μέτρα ασφαλείας», τα οποία επέβαλλε για κάθε μετακίνηση και μεταγωγή μου. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι απλώς μια εκτίμηση, αφού από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό στη διεύθυνση των φυλακών της Θήβας πως αντιμετωπίζω σοβαρή επιπλοκή στην κύηση, η οποία πλέον κινδύνευε, άρχισε από μεριάς της διεύθυνσης μια διαδικασία πιέσεων προς τα υπουργεία δικαιοσύνης και δημόσιας τάξης, αλλά και στους Καστανίδη και Χρυσοχοΐδη προσωπικά, για την άμεση μεταγωγή μου στην Αθήνα. Παρ’ όλα αυτά, η μεταγωγή μου καθυστέρησε μιάμιση εβδομάδα, χωρίς εν τω μεταξύ να μου παρέχεται ιατρική φροντίδα σχετικά με το πρόβλημα που αντιμετωπίζω, καθυστέρηση που οφειλόταν στα «ειδικά μέτρα ασφαλείας».

Οι καθυστερήσεις λόγω των μέτρων που διατάσσει ο Χρυσοχοΐδης για μένα δεν σταματούν εδώ. Την αμέσως επομένη της άφιξής μου στις φυλακές Κορυδαλλού, ένα έκτακτο περιστατικό επέβαλε την επιτόπου πλέον μεταφορά μου στο νοσοκομείο. Και ενώ σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η μεταφορά αυτή θα είχε γίνει πολύ σύντομα, εγώ έπρεπε να περιμένω για ώρες τις «ειδικές δυνάμεις» και τα ΕΚΑΜ να συγκεντρωθούν. Εννοείται πως στο νοσοκομείο Τζάνειο όπου με πήγαν, ήμουν συνεχώς περιτριγυρισμένη από πάνοπλους ΕΚΑΜίτες οι οποίοι, όπως είναι φυσικό, προξένησαν πανικό στους διαδρόμους των έκτακτων περιστατικών. Η ίδια εικόνα επικράτησε και στο Αλεξάνδρα, στο οποίο με παρέπεμψαν οι γιατροί του Τζανείου λόγω αναρμοδιότητας του νοσοκομείου.

Βασικό ζητούμενο για μένα είναι πως, εξαιτίας αυτών των «ειδικών μέτρων ασφαλείας» που λαμβάνονται για κάθε μεταφορά μου σε νοσοκομείο, τίθεται συνεχώς σε κίνδυνο η υγεία και η ζωή του παιδιού μου.

«Στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα»

Οι συγκεκριμένες πιέσεις και η εκδικητικότητα των πολιτικών μου αντιπάλων, όμως, δεν σταματούν εδώ. Αυτός ο ιδιότυπος πόλεμος συνεχίστηκε με τις συνθήκες της πενθήμερης νοσηλείας μου στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Εκεί βρέθηκα σ’ έναν ασφυκτικό κλοιό από μπάτσους και υπό καθεστώς απομόνωσης. Οι φρουροί που βρίσκονταν έξω από το δωμάτιο – κελί στο οποίο έμενα με παρενοχλούσαν συνεχώς με μια αδιάκοπη παρακολούθηση –ακόμα και σε πολύ ιδιαίτερες στιγμές στις οποίες αναγκαζόμουν να φωνάζω και να κάνω χειρονομίες για να φύγουν.

Την πρακτική αυτή μόνο ως ωμό ψυχολογικό πόλεμο μπορώ να τη χαρακτηρίσω. Να σημειώσω πως βρισκόμουν μόνη και συνεχώς κλειδωμένη σ’ ένα μικρό δωμάτιο του α’ ορόφου, με κάγκελα και χωρίς επαφή με άλλους ανθρώπους πλην του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Αυτή η διαστροφική πρακτική στην οποία είχαν επιδοθεί, κατ’ εντολή των προϊσταμένων τους, άντρες και γυναίκες μπάτσοι, να με παρακολουθούν συνεχώς από το τζάμι της κλειδωμένης πόρτας, σταμάτησε σε μεγάλο βαθμό ύστερα από δική μου έντονη παρέμβαση και αφού προσθέσανε επιπλέον δυνάμεις έξω από το παράθυρο του δωματίου – κελιού όπου βρισκόμουν.

Όλες τις μέρες που νοσηλευόμουν στο Αλεξάνδρα μου απαγόρευσαν τα επισκεπτήρια συγγενών – πλην ενός την εβδομάδα για μισή περίπου ώρα – και τα τηλέφωνα – πλην ενός τηλεφωνήματος την ημέρα για ένα λεπτό και σε ένα μόνο πρόσωπο (συγγενή ή δικηγόρο) –, ελαχιστοποίησαν τον χρόνο παραμονής των δικηγόρων, από τους οποίους κρατούσαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα (τσάντες, τηλέφωνα κ.λπ.) και επέβαλαν τη συνεχή παρουσία της φρουράς σε κάθε ιατρική και νοσηλευτική επίσκεψη.

Αποτέλεσμα του γεγονότος ότι κάθε ιατρική και νοσηλευτική επίσκεψη και εξέταση γινόταν πάντα υπό την επίβλεψη αστυνομικών ήταν η καταστρατήγηση κάθε έννοιας ιατρικού απορρήτου καθώς όλες οι λεπτομέρειες του ιατρικού μου ιστορικού γίνονταν γνωστές σε κάθε μπάτσο που τύχαινε να βρίσκεται εκεί.

Η συνεχής παρακολούθηση κάθε εξέτασης, κάθε συζήτησης με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό δεν αφορούσε πλέον μόνο εμένα αλλά ήταν μια ωμή επέμβαση στο έργο των γιατρών, το οποίο αντιμετώπιζαν ως μια ακόμα «πιθανή απειλή για την ασφάλεια».

Η υποβολή της σχέσης ασθενούς – γιατρού σ’ ένα καθεστώς διαρκούς ελέγχου από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, οι οποίοι ενημερώνονται λεπτομερώς για κάθε ιατρική εξέλιξη, υπονομεύει αυτή την ιδιαίτερη σχέση και παρεμποδίζει αναπόφευκτα την ομαλή ιατρική λειτουργία και θεραπεία. Εν τέλει η όλη διαδικασία νοσηλείας μετατρέπεται σε αντικείμενο διαστροφικού ελέγχου από την οργανωμένη εξουσία, γεγονός που την αλλοτριώνει.

Αυτές οι «ειδικές συνθήκες κράτησης», που μου επιβάλλονται κατά τη διάρκεια παραμονής μου σε νοσοκομείο, δεν κατοχυρώνονται από κανένα νόμο. Η αντιμετώπιση του κάθε νοσηλευόμενου κρατουμένου εξαρτάται από τον «κίνδυνο» που αυτός αποτελεί για την «ασφάλεια» και από τις «πιθανότητες ν’ αποδράσει». Συνεπώς, κάθε μέτρο ασφαλείας (παρουσία μπάτσων σε εξετάσεις, χειρουργεία κ.λπ.) καθορίζεται είτε από τους πολιτικούς προϊσταμένους των μπάτσων είτε από τους επιχειρησιακούς και κάποιες φορές αφήνεται στην κρίση αυτών που αποτελούν τη φρουρά του κρατούμενου. Έτσι, έχουμε περιπτώσεις όπου αστυνομικός παρίσταται σε τοκετό με τη δικαιολογία ότι η κρατούμενη μπορεί να αποδράσει.

Δεν έχω επικαλεστεί και ούτε πρόκειται να επικαλεστώ τον ανθρωπισμό οποιουδήποτε πολιτικού μου αντιπάλου. Δεν πιστεύω ότι ενδιαφέρει τους πάσης φύσεως εξουσιαστές η επιβίωση και η υγεία του παιδιού μου και πολύ περισσότερο η δική μου. Αντιθέτως, πιστεύω πως αν είχαν τα περιθώρια, αν δεν λάμβαναν υπόψη τους το πολιτικό κόστος, θα αφηνόμουν στην πλήρη εγκατάλειψη και το πιθανότερο θα ήταν – λόγω πολλών παραγόντων και της υψηλού κινδύνου, σύμφωνα με την άποψη των γιατρών, εγκυμοσύνης μου – να μην μπορούσα ν’ αντεπεξέλθω και ο γιος μου να μην επιβίωνε. Δεν είναι υπερβολή να πω πως αυτό θα επιθυμούσαν οι διώκτες μου προκειμένου να πάρουν την καλύτερη γι’ αυτούς εκδίκηση.

Είναι εξάλλου γεγονός πως η όποια σωστή ιατρική φροντίδα λαμβάνω αυτή τη στιγμή οφείλεται στους γιατρούς του νοσοκομείου Αλεξάνδρα, που με αφορμή το έκτακτο περιστατικό που μου συνέβη πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, ολοκλήρωσαν μια πλήρη ιατρική διάγνωση και έβαλαν ένα σωστό προσανατολισμό για την από εδώ και στο εξής αντιμετώπιση των προβλημάτων μου.

«Αυτονόητο δικαίωμα»

Δεν πιστεύω σε κανέναν de facto σεβασμό οποιωνδήποτε ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων από το καθεστώς, καθώς και τα μεν και τα δε υπάγονται και καθορίζονται από τους όρους και την ένταση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που σε κάθε ιστορική περίοδο διεξάγεται.

Γι’ αυτούς που απαρτίζουν την οικονομική και πολιτική ελίτ, ο ανθρωπισμός και η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν αφορά κανέναν άλλον πέραν των ταξικά ομοίων τους και των οικογενειών τους. Δεν αφορά τους προλετάριους, τους φτωχούς, τους μη έχοντες που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν υπό τις όλο και πιο άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης που ισχύουν για τα χαμηλά κοινωνικά και ταξικά στρώματα.

Οι φτωχοί είναι υποχρεωμένοι να υποσιτίζονται, να τρέφονται με δηλητήρια, να μην έχουν στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, να πεθαίνουν στα ράντζα των υπό διάλυση δημόσιων νοσοκομείων. Οι παραπάνω δεδομένες για τις τελευταίες δεκαετίες κοινωνικές συνθήκες γίνονται όλο και πιο άγριες λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης στην οποία έχει βυθιστεί το καθεστώς, με αποτέλεσμα όλο και πιο πολλά κοινωνικά στρώματα να περνούν στην κατηγορία των αποκλεισμένων, να καταδικάζονται σ’ έναν αργό θάνατο, ενώ τα εδώ και χρόνια υποβαθμισμένα δημόσια νοσοκομεία καταρρέουν υπό το βάρος των περικοπών των δημοσίων δαπανών που επιβάλλει η κυβέρνηση και η τρόικα (Ε. Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ) η οποία και ελέγχει πλήρως την οικονομική λειτουργία της χώρας και το δημόσιο χρήμα.

Το αυτονόητο δικαίωμα για όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους στη διατροφή, τη στέγαση, την υγεία, τη ζωή ήδη καταστρατηγείται για όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, καθώς το καθεστώς κλέβει μισθούς, συντάξεις και δημόσιο χρήμα προκειμένου να διασωθεί η οικονομική και πολιτική ελίτ και να διασφαλιστεί η διαιώνιση της εξουσίας της.

Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους φυλακισμένους που στοιβάζονται στις φυλακές – αποθήκες ψυχών, που αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι τρίτης κατηγορίας από το καθεστώς και που η αξία ζωή τους κοστολογείται ανάλογα με την έκταση που θα λάβει ο θάνατός τους σε μια στήλη εφημερίδας.

Ο ανθρωπισμός τους δεν αφορά τους εχθρούς του συστήματος, για τους οποίους, στην πραγματικότητα και παρά τις όποιες γελοίες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα επιθυμούσαν τη φυσική τους εξόντωση. Αν κάτι τους εμποδίζει είναι, όπως προανέφερα, το πολιτικό κόστος και μόνο αυτό.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αγωνιστή Σίμου Σεϊσίδη που το καθεστώς έχει κατατάξει με τη βοήθεια μιας σειράς αστυνομικών σεναρίων και εικασιών στον κατάλογο των εχθρών του. Ο Σεϊσίδης αφού τραυματίστηκε σοβαρά από σφαίρα μπάτσου και κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, αντιμετώπισε καθ’ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας του όλα τα διαθέσιμα μέσα ψυχολογικού βασανισμού και εκδίκησης από τους διώκτες και επίδοξους δολοφόνους του: απομόνωση, παρουσία μπάτσων εντός της ΜΕΘ, διαρκής παρενόχλησή του, παρεμπόδιση του έργου των γιατρών και των νοσηλευτών – ενώ έφτασαν στο σημείο να επιβάλουν αστυνομική επίβλεψη ακόμα και κατά τη διάρκεια του ακρωτηριασμού του ποδιού του.

Αυτή η κτηνώδης συμπεριφορά των μηχανισμών καταστολής απέναντι στον Σίμο Σεϊσίδη ολοκληρώθηκε με την απόφαση να προφυλακιστεί και ενώ η υγεία του βρίσκεται σε αυτή την πολύ άσχημη κατάσταση.

«Επιζητούν εκδίκηση»

Η επίκληση των όποιων ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων συνιστά μια αναχρονιστική πρακτική και αναφέρεται στ’ απομεινάρια μιας εποχής όπου μια σειρά κοινωνικών και ταξικών συμβιβασμών ρύθμιζαν τις ισορροπίες μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων, επιτρέποντας τη διατήρηση της καθεστωτικής ομαλότητας και ειρήνης. Αυτές οι ισορροπίες είναι παρελθόν, οι ταξικοί και κοινωνικοί συμβιβασμοί έχουν ακυρωθεί από το ίδιο το σύστημα που επιτίθεται όλο και πιο άγρια στην κοινωνία, ενώ η καθεστωτική ειρήνη κρέμεται από μια κλωστή.

Μέσα στην τρέχουσα ιστορική περίοδο είναι γνωστό πως το σύστημα, η πολιτική και οικονομική εξουσία και όσοι την απαρτίζουν εισπράττουν συνεχώς και με κάθε τρόπο την κοινωνική κατακραυγή. Από την άλλη, επαναστατικές δυνάμεις, όπως ο Επαναστατικός Αγώνας, βρίσκουν όλο και μεγαλύτερο κοινωνικό έρεισμα.

Παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος να μας δυσφημίσει ως πολιτικά πρόσωπα και ν’ απαξιώσει τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, η οργάνωσή μας εισπράττει την πολιτική αποδοχή από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, η οποία και τελικά θα στραφεί σε επιλογές και πρακτικές ρήξης και βίαιης σύγκρουσης με το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς.

Μέσα από το συγκεκριμένο ιστορικό πρίσμα και ενώ οι εξουσιαστές εκδηλώνουν ένα ιδιαίτερα εκδικητικό μένος εναντίον όσων μάχονται το ετοιμόρροπο πλέον σύστημα, μπορεί να ερμηνευτεί με πολιτικούς όρους η συμπεριφορά των κατασταλτικών μηχανισμών, και του Χρυσοχοΐδη προσωπικά, απέναντί μου, αφού επιζητώντας την εκδίκηση για τον Επαναστατικό Αγώνα και για την πολιτική μου στάση απειλούν συνεχώς και με κάθε διαθέσιμο μέσο την υγεία και τη ζωή του παιδιού μου.

Επειδή όλο το χρονικό διάστημα που βρίσκομαι στη φυλακή τίποτε δεν μου χαρίστηκε και κάθε ιατρική φροντίδα ήταν αποτέλεσμα διεκδίκησης από μεριάς μου, δηλώνω πως θα συνεχίσω να διεκδικώ την απαραίτητη ιατρική και φαρμακευτική μέριμνα και θα μάχομαι για την υγεία και τη ζωή του. Προκειμένου να γίνει αυτό, απαιτώ:

-Να μην επαναληφθεί οποιαδήποτε καθυστέρηση στη μεταφορά μου στο νοσοκομείο, είτε αφορά προγραμματισμένο ραντεβού για ιατρικές εξετάσεις είτε κάποιο έκτακτο περιστατικό, με τη δικαιολογία της τήρησης των «ειδικών μέτρων ασφαλείας». Ιδίως στη δεύτερη περίπτωση, και η παραμικρή καθυστέρηση είναι δεδομένο ότι μπορεί να είναι καθοριστική για την επιβίωση του παιδιού μου. Να τονίσω πως δεν μ’ ενδιαφέρει πόσους και τι είδους ένοπλους θα συγκεντρώσουν, είτε για τη μεταφορά μου είτε για την παραμονή μου στο νοσοκομείο. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι πως ο χρόνος συγκέντρωσης αυτών των δυνάμεων λειτουργεί εις βάρος της ζωής του γιου μου που συνεχώς μπαίνει σε κίνδυνο.

-Να μην υπάρξει καμία παρέμβαση από πρόσωπα της κυβέρνησης και από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς σχετικά με το πού θα νοσηλευτώ και πάλι για λόγους «ασφαλείας». Θα πρόκειται για μία ακόμη ωμή πράξη εκδίκησης.

-Να μην επαναληφθεί το ελεεινό καθεστώς απομόνωσης και διαρκούς ελέγχου που μου επέβαλαν στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα, το οποίο μόνο προβλήματα στην ομαλή έκβαση της νοσηλείας μου μπορεί να προκαλέσει, ενώ μπορεί να καθορίσει με τον πλέον αρνητικό τρόπο και τον τοκετό.

-Να μην παρίσταται κανένας φρουρός στις εξετάσεις μου, στις επισκέψεις των γιατρών, στις φροντίδες των νοσηλευτριών και, βέβαια, να μην παρίσταται μπάτσος – ούτε γυναίκα – στην αίθουσα του τοκετού, πρακτική που αποτελεί τη μέγιστη προσβολή της αξιοπρέπειας των γυναικών κρατουμένων. Επίσης, το ιατρικό μου ιστορικό, τα προσωπικά μου στοιχεία που συνδέονται μ’ αυτό και το σώμα μου, όχι μόνο δεν μπορώ ν’ ανεχτώ να βρίσκονται υπό τον διαστροφικό έλεγχο των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά θεωρώ όλη αυτή τη διαδικασία από μόνη της πρακτική πολέμου, τιμωρίας και εκδίκησης από τους πολιτικούς μου αντιπάλους που την επιβάλλουν.

-Να σταματήσει το επίσης εκδικητικό καθεστώς απομόνωσης, να μπορώ να δέχομαι επισκέψεις και να μπορώ να επικοινωνώ τηλεφωνικά. Επίσης, να μπορώ να έχω την 24ωρη φροντίδα συγγενικών μου προσώπων, γεγονός απολύτως απαραίτητο.

Επειδή μέχρι στιγμής, όποτε με αναλάμβανε το υπουργείο καθεστωτικής τάξης και η αντιτρομοκρατική, αντιμετώπιζα συνεχώς προβλήματα που απειλούσαν την υγεία και τη ζωή του γιου μου, δηλώνω πως, αν δεν γίνουν σεβαστές οι παραπάνω βασικές προϋποθέσεις για να έχω έναν ασφαλή τοκετό, αυτό θα σημαίνει πως όχι μόνο δεν έχουν καμία πρόθεση οι πολιτικοί μου αντίπαλοι να σταματήσουν να στοχεύουν το παιδί μου, αλλά πως θέλουν να επιμείνουν και να εντείνουν αυτόν τον πόλεμο.

Οποιαδήποτε άσχημη εξέλιξη της εγκυμοσύνης μου υπό αυτές τις εχθρικές και εκδικητικές συνθήκες, οποιοσδήποτε νέος κίνδυνος για τη ζωή του γιου μου θα είναι μια ωμή απόπειρα πολιτικής δολοφονίας του αγέννητου παιδιού μου, το οποίο εννοείται πως δεν είναι κρατούμενος και ας αντιμετωπίζεται ως αιχμάλωτος πολέμου. Αυτή την απόπειρα δολοφονίας χρεώνω κατ’ αρχήν προσωπικά στον Χρυσοχοΐδη.

Συνυπεύθυνοι όμως θα είναι οι πολιτικοί και επιχειρησιακοί του υφιστάμενοι, ο Παπανδρέου και το σύνολο της κυβέρνησης.

Πόλα Ρούπα

Φυλακές Κορυδαλλού

Η μόνη απάντηση στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό είναι η κοινωνική επανάσταση

Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η κατοχική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Τρόικας (Ε. Επιτροπή, ΔΝΤ, ΕΚΤ) έχει
καταφέρει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα –και έχοντας τη συναίνεση
των ΜΜΕ– να ξηλώσει ό,τι έχει κατακτηθεί με μακροχρόνιους, και συχνά
αιματηρούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και να επιβάλει μια πρωτοφανή σε αγριότητα εκμετάλλευση της κοινωνικής πλειοψηφίας από μια αισχρή μειοψηφία που απαρτίζει την οικονομική ελίτ. Τα πρόσφατα μέτρα του Λοβέρδου για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό είναι στην ίδια κατεύθυνση και δεν πρόκειται να είναι τα τελευταία. Ήδη η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σ’ έναν παράδεισο για τ’ αφεντικά και σε μια κόλαση για τους εργαζόμενους.

Αυτή η νέα σφοδρή ταξική επίθεση είναι για την οικονομική και πολιτική εξουσία «απαραίτητη συνθήκη για να ξεπεραστεί η κρίση», αφού –σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ανάλυση– συμπιέζοντας το εργασιακό κόστος εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις για την ανταγωνιστικότητα, και τ’ αφεντικά μπορούν να ελπίζουν σε νέα κέρδη για το κεφάλαιο που έχει πληγές από την οικονομική κρίση. Με την προοπτική της αύξησης των κερδών, θα ξαναζωντανέψει η παραγωγική διαδικασία, θα δοθεί ώθηση στην ανάπτυξη και θ’ ανοίξει ο δρόμος για την έξοδο από την κρίση, γεγονός που θα βοηθήσει τη χώρα να ξεπεράσει τα σοβαρά δημοσιονομικά της προβλήματα.

Στην πραγματικότητα, και παρά τα όποια επιχειρήματα των επικριτών του νεοφιλελευθερισμού, γύρω από το κατά πόσο είναι ανορθόδοξο και αδιεξοδικό το παραπάνω οικονομικό μοντέλο (είναι σίγουρο πως η κατάληξη ενός τέτοιου σχεδίου είναι η ακόμα πιο βαθιά ύφεση και η ένταση της κρίσης), ζητούμενο για το καθεστώς είναι η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση της βαθιάς οικονομικής κρίσης για να επιβάλει τους νέους ταξικούς και κοινωνικούς όρους καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

Η διαμόρφωση αυτής της νέας δικτατορίας του κεφαλαίου και του κράτους
προϋποθέτει ότι μεγάλα τμήματα της κοινωνίας θα πέσουν στην πλήρη ανέχεια, θα περιθωριοποιηθούν ώστε να γίνουν εύκολη λεία για τη στυγνή εκμετάλλευση που τ’ αφεντικά οραματίζονται να επιβάλουν. Για τα γουρούνια της πλουτοκρατίας από εδώ και στο εξής η ανθρώπινη ζωή θ’ αξίζει όσο τα ψίχουλα που θα πετάνε για μεροκάματο ενώ, σύμφωνα με τα σχέδιά τους, θα είναι πολλοί αυτοί που θα περιμένουν στην ουρά για να τους ξεζουμίσουν στην παραγωγή και να τους πετάξουν όποτε πάψουν να τους χρειάζονται.

Για να εξασφαλιστεί πως θα ξεχρεωθούν οι δανειστές του ελληνικού κράτους, ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του επιβάλλουν μια πρωτοφανή σε αγριότητα λιτότητα, με συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, σε δαπάνες του δημοσίου για νοσοκομεία και κοινωνικές παροχές, οδηγώντας στην οριστική κατάρρευση νοσοκομεία και ασφαλιστικά ταμεία, εισάγοντας την ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος και των υπηρεσιών υγείας, ενώ παράλληλα ξεπουλάνε σε τιμή ευκαιρίας οτιδήποτε έχει απομείνει στην κυριότητα του δημοσίου.

Τα μέτρα «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα οδηγήσουν στην «έξοδο από τη δημοσιονομική κρίση τη χώρα», στην πραγματικότητα –και σε συνδυασμό με τα μέτρα για τα εργασιακά– οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερο δημοσιονομικό αδιέξοδο το κράτος που αργά ή γρήγορα θ’ αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών ή, στην καλύτερη περίπτωση, να επαναδιαπραγματευτεί το ελληνικό χρέος.
Παρ’ όλα αυτά, οι συγκεκριμένες, άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλονται από την οικονομική και πολιτική ελίτ του πλανήτη δεν είναι κάποιες «λάθος οικονομικές επιλογές» και ούτε μερικές αλλαγές στην κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής μπορούν ν’ αναστρέψουν το κλίμα βαθιάς κρίσης που περνά το σύστημα. Κυρίαρχο ζητούμενο για την οικονομική και πολιτική εξουσία που κυβερνά τον πλανήτη είναι η δεδομένη συστημική κρίση ν’ αξιοποιηθεί για την αναδιαμόρφωση των συνθηκών ζωής και εργασίας παντού αλλά και για τον επαναπροσδιορισμό των συσχετισμών εξουσίας στον πλανήτη, με την υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ να συγκεντρώνει όλο και μεγαλύτερη δύναμη και εξουσία στα χέρια της, τις αγορές να επιβάλλουν τον όλο και πιο ενεργητικό ρόλο τους στη διαμόρφωση και άσκηση της πολιτικής εξουσίας και τη διακυβέρνηση των χωρών να παίρνει όλο και πιο ολοκληρωτικό χαρακτήρα.

Συνεπώς, με αφορμή την κρίση και, κυρίως, την κρίση του χρέους των χωρών, εισάγεται και επιβάλλεται στη μία χώρα μετά την άλλη, και με τη συνεργασία των κυβερνήσεων, μια νέα ολοκληρωτική μορφή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ένας νέος φασισμός, που μπροστά του παλαιότερες μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης ωχριούν.

Συστατικό στοιχείο αυτής της νέας διεθνούς δικτατορίας είναι η αξιοποίηση του χρέους των χωρών για να περάσει ο κοινωνικός πλούτος μιας χώρας στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα κοράκια του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι έτοιμα να ορμήσουν και να κατασπαράξουν ό,τι έχει αξία στην Ελλάδα, όταν η κυβέρνηση θ’ αδυνατεί πλέον ν’ αντεπεξέλθει στις απαιτητικές δανειακές υποχρεώσεις που της επιβάλλουν οι τοκογλύφοι του χρέους. Το δρόμο γι’ αυτή τη νέα κατοχή μέσω της κατάσχεσης του δημόσιου πλούτου της χώρας τον άνοιξε ο Παπανδρέου με το σχετικό μνημόνιο απέναντι στους δανειστές, σύμφωνα με το οποίο «ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας».

Με άλλα λόγια, ΔΝΤ, Ε. Επιτροπή, ΕΚΤ και τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δάνεισαν το ελληνικό κράτος μπορούν από τη στιγμή που θα καθυστερήσουν να πάρουν τις δόσεις των δανείων τους να προβούν σε κατασχέσεις της δημόσιας περιουσίας και του κοινωνικού πλούτου της χώρας, ενώ ο δανειολήπτης (δανειολήπτης προφανώς θεωρείται το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ασχέτως αν τα δανεικά δεν προορίζονται για την πλειοψηφία της) περνά και αυτός σε καθεστώς κυριολεκτικής κατοχής από τους δανειστές.

Aπέναντι σ’ αυτό το νέο φασιστικό καθεστώς που διαμορφώνουν, όποια
μορφή κινητοποίησης περιοριστεί σ’ έναν αγώνα «χαρακωμάτων» για
τη διατήρηση των όποιων εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών κε-
κτημένων είναι καταδικασμένη σε ήττα. Γι’ αυτό και αποτελούν κοροϊδία όχι μόνο οι ανώδυνες διαμαρτυρίες που επιθυμούν οι μεγαλοσυνδικαλιστές αλλά και οι γελοίοι λεονταρισμοί της καθεστωτικής αριστεράς που συμμετέχει στο κοινοβούλιο, η οποία όχι μόνο δεν έχει καμία διάθεση να έρθει σε ρήξη με την καθεστωτική πολιτική τάξη –ρήξη που, μεταξύ άλλων, θα έβλαπτε τα πολιτικά και οικονομικά προνόμια των αντιπροσώπων της στο κοινοβούλιο– αλλά κάνει ό,τι μπορεί για ν’ αποτρέψει την κοινωνία να εκδηλώσει την οργή της και φτάνει στο σημείο να στρέφεται ακόμα και ενάντια σε πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας όταν αυτά εκφράζονται ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Έτσι, για την καθεστωτική αριστερά –όπως και για τα ΜΜΕ– εκφράσεις που χρησιμοποιούν πλειοψηφικά πλέον τμήματα της κοινωνίας, όπως «όλοι το ίδιο είναι», αναφερόμενα στους πολιτικούς που συμμετέχουν στο κοινοβούλιο, είναι φασιστική.

Φασιστικό είναι, επίσης, το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» που χιλιάδες διαδηλωτών φώναζαν στην κινητοποίηση της 5ης Μάη έξω από το κοινοβούλιο, ενώ η απόπειρα εισβολής στη βουλή από τους συγκεντρωμένους ήταν «απόπειρα κατάλυσης της δημοκρατίας που θα άνοιγε το δρόμο για την επιβολή πραξικοπήματος». Για το ΚΚΕ, όσοι επιχείρησαν να εισβάλουν στο κοινοβούλιο ήταν, επίσης, φασίστες και προβοκάτορες. Τελικά, για κανέναν απ’ όσους συμμετέχουν στα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς δεν είναι φασισμός η πολιτική κυβέρνησης-τρόικας και το νέο ολοκληρωτικό καθεστώς που διαμορφώνεται. Ζητούμενο γι’ αυτούς είναι να καταφέρουν να ηγηθούν των κοινωνικών κινητοποιήσεων και να τις περιορίσουν στα πλαίσια που ορίζει η καθεστωτική νομιμότητα ώστε να μην απειλούν το καθεστώς και τους εκπροσώπους του. Πιστεύουμε ότι μάταια ελπίζουν πως θα τα καταφέρουν. Όλα δείχνουν ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις θα λαμβάνουν όλο και πιο έντονα χαρακτηριστικά ρήξης και σύγκρουσης με το καθεστώς και τα κόμματα της ενσωματωμένης στο σύστημα αριστεράς όχι μόνο δεν θα καταφέρουν να καρπωθούν την κοινωνική δυσαρέσκεια αλλά θα περιθωριοποιούνται όλο και περισσότερο και θ’ ακολουθούν στην πτώση και την κοινωνική περιφρόνηση τα κόμματα εξουσίας.

Τελικά ο αγώνας μας οφείλει να είναι ένας αγώνας επίθεσης ενάντια στο σύνολο της καθεστωτικής πολιτικής τάξης και των εκπροσώπων της και να μην στρέφεται μόνο κατά ορισμένων προσώπων και ενός περιορισμένου αριθμού πολιτικών επιλογών. Εξάλλου, η βαθιά οικονομική κρίση στην οποία βυθίζεται αυτή την περίοδο η χώρα δεν είναι αποτέλεσμα απλώς κάποιων κακών χειρισμών προηγούμενων κυβερνήσεων. Η κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης του συστήματος, που σαπίζει και προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με την αφαίμαξη των κοινωνιών. Σ’ αυτή την κρίση έχουν συμβάλει με τον δικό τους τρόπο όλοι όσοι συμμετέχουν στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την οποία και οφείλουμε με τον αγώνα μας να καταργήσουμε.

Να μην αφήσουμε να εκφυλιστεί ο αγώνας μας από προτάσεις και πολιτικές
που αποβλέπουν στην έξοδο από την οικονομική κρίση, με τη δικαιολογία ότι αυτό συμφέρει την κοινωνική βάση. Κάθε τέτοια πρόταση θα επιδιώξει να συγκρατήσει τους αγώνες εντός των πλαισίων του καθεστώτος και θα εμποδίσει κάθε πραγματικά απελευθερωτική πρόταση για το μέλλον να κατατεθεί κοινωνικά και να δοκιμαστεί στην πράξη. Είναι εξάλλου δεδομένο πως καμία λύση που θέλει την Ελλάδα να παραμένει εντός του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν πρόκειται να μας βγάλει οριστικά από τις συστημικές κρίσεις τις οποίες πληρώνει με το αίμα της η κοινωνική πλειοψηφία των μη προνομιούχων.
Όσο ριζοσπαστικές κι αν ακούγονται κάποιες προτάσεις (έξοδος από την ΟΝΕ ή και την Ε.Ε., επιστροφή στη δραχμή, εθνικοποίηση επιχειρήσεων όπως οι τράπεζες, αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων για να πληρωθεί το χρέος κ.λπ.), δεν εγγυώνται τίποτα περισσότερο από ένα άλμα στο κενό που, αργά ή γρήγορα, θα μας οδηγήσει ξανά πίσω, στο ίδιο καθεστώς εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Η μόνη πραγματική διέξοδος από την κρίση που μπορεί να εξασφαλίσει την
κοινωνική επιβίωση των μη προνομιούχων και ν’ αποτρέψει την καταστροφή που μας επιφυλάσσει η πολιτική και οικονομική εξουσία είναι η οριστική έξοδος από το σύστημα του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Δεν μιλάμε για τίποτα λιγότερο από μια κοινωνική επανάσταση, η οποία γίνεται επιτακτική ανάγκη πλέον, όχι μόνο για λόγους αξιακούς, ηθικούς και κοινωνικού δικαίου, αλλά για λόγους που αφορούν την επιβίωση όλων μας. Έτσι κι αλλιώς, η ίδια η άρχουσα πολιτική και οικονομική τάξη καθημερινά μας θέτει αμείλικτα το δίλημμα «ή εμείς ή αυτή». Ζούμε στην ιστορική στιγμή που οι προνομιούχες πολιτικές και οικονομικές κάστες δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τις μεγάλες πλειοψηφίες των μη προνομιούχων.
Ο αγώνας μας οφείλει να είναι αγώνας σύγκρουσης και ρήξης με κάθε προ-
νομιούχο άτομο ή ομάδα ατόμων που βλέπει στη σημερινή κρίση και την άγρια επίθεση εναντίον των εργαζομένων μια ευκαιρία για να πλουτίσει. Να είναι ένας αγώνας ενάντια σε όποιον βλέπει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας ως μια ευκαιρία για ν’ αρπάξει τον κοινωνικό πλούτο που ανήκει σε όλους μας. Ήρθε η ώρα ν’ απαλλαγούμε οριστικά απ’ όλους αυτούς τους αμοραλιστές και τυχοδιώκτες, τους κλέφτες και εγκληματίες. Ήρθε η ώρα να δώσουμε ένα μάθημα σε κάθε προνομιούχο.

Ο αγώνας μας να είναι ένας αγώνας για να πάρουμε πίσω ό,τι μας έχουν κλέψει και μας ανήκει. Να είναι ένας αγώνας αποτίναξης κάθε μορφής σκλαβιάς, αγώνας για την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων. Για να μην υπάρξουν ξανά κοινωνικοί και ταξικοί διαχωρισμοί, για να μην υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, για να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για να μην υπάρχει οργανωμένη εξουσία, κράτος, ανελευθερία και καταπίεση.

Ο αγώνας μας να είναι ένας αγώνας για την οικονομική ισότητα και την πολιτική ελευθερία όλων. Να μην είναι τίποτε λιγότερο από μια ριζική ανατροπή, από μια κοινωνική επανάσταση.

Μιας τέτοιας επανάστασης μπορεί το προανάκρουσμα να είναι η έφοδος στο κοινοβούλιο που επιχειρήθηκε και δεν ολοκληρώθηκε στις 5 Μάη. Μια έφοδος που δεν θα αρκεστεί απλώς στο να ρίξει τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά θα είναι μια καθοριστική στιγμή του απελευθερωτικού από την κοινοβουλευτική χούντα αγώνα και που προοπτική του θα είναι να μην επιτραπεί σε κανέναν εξουσιαστικό πολιτικό σχηματισμό –είτε αυτός προέρχεται από το κοινοβούλιο είτε όχι να πάρει στα χέρια του την εξουσία και να διαιωνίσει το σάπιο καθεστώς. Να μην επιτρέψουμε στους διάφορους υπερασπιστές του συστήματος, φορώντας το προσωπείο του «απελευθερωτή», να επιδιώξουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας για ν’ αναρριχηθούν στην εξουσία και να διασώσουν το καθεστώς.

Να ορίσει η ίδια η ίδια η κοινωνική βάση, με αρχές την ισότητα και την άρνηση κάθε μορφής οργανωμένης εξουσίας, την οργανωτική δομή που θα διαχειρίζεται και θα καθορίζει την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Μια οργανωτική δομή με οριζόντιο χαρακτήρα, χωρίς αντιπροσώπευση και επαγγελματίες της πολιτικής, χωρίς χειραγώγηση. Με μια τέτοια πολιτική οργάνωση ν’ αφήσουμε μια για πάντα πίσω μας την κοινοβουλευτική δικτατορία.

Να προχωρήσει όλη η κοινωνία που ζει κάτω από το ζυγό της νέας χούντας
των αγορών και του κράτους σε μια σαρωτική απαλλοτρίωση όλου του πλούτου που βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας και να τον κοινωνικοποιήσει, να περάσει, δηλαδή, στο σύνολό του στα χέρια των συλλογικών κοινωνικών οργάνων που θα τον διαχειρίζονται. Ν’ απαλλοτριωθεί όλη η εκκλησιαστική περιουσία. Να περάσει όλος ο κοινωνικός πλούτος που αυτή τη στιγμή κατέχει η ντόπια πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια της κοινωνικής βάσης και ν’ απαλλοτριωθούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία που έχουν στα χέρια τους πολυεθνικές και μέρος της ξένης οικονομικής ελίτ που δρα στην Ελλάδα.

Να πάρουμε στα χέρια μας όλα τα μέσα παραγωγής και τις παραγωγικές μο-
νάδες και να τις κοινωνικοποιήσουμε. Τα ίδια τα εργατικά συμβούλια να καθορίζουν τι θα παραχθεί και για ποιους, σε συνεργασία με τις τοπικές συνελεύσεις στις κοινότητες, τις πόλεις, τις γειτονιές.

Έξω από κάθε λογική ανταγωνισμού και ανάπτυξης, έξω από τις αρχές και τις αξίες της οικονομίας της αγοράς, μακριά από κάθε λογική συγκέντρωσης πλούτου, να προσδιοριστεί από την κοινωνική βάση η νέα οικονομική οργάνωση και η παραγωγική διαδικασία με κυρίαρχες αρχές την οικονομική ισότητα, την οριζόντια διαχείριση, την ποιότητα στην εργασία και την παραγωγή, την προστασία του περιβάλλοντος, την ποιότητα όλων των παραγόμενων προϊόντων και την εξεύρεση νέων τεχνολογιών που θα ταιριάζουν στο επαναστατικό μας εγχείρημα και θ’ αφήσουν οριστικά πίσω τους τις τεχνολογίες της μαζικής παραγωγής του καπιταλισμού που μόνο σ’ ένα συγκεντρωτικό οικονομικό μοντέλο αρμόζουν.

Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να είναι θέματα που θα αφορούν μια επαναστατημένη κοινωνία που θ’ αποφασίζει η ίδια για τον εαυτό της.

Να γίνουν οι κοινότητες, οι μικρές πόλεις, οι γειτονιές ο πυρήνας της νέας κοινωνικής οργάνωσης, ο κάτοχος του κοινωνικού πλούτου και ο κύριος πυλώνας των αποφάσεων, οικονομικών και πολιτικών. Να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα, να πάρουμε, επιτέλους, τη ζωή στα δικά μας χέρια.

Αν δεν επαναστατήσουμε τώρα ενάντια στη σύγχρονη δικτατορία των αγορών, του κεφαλαίου και του κράτους, αν δεν αποτινάξουμε τώρα το ζυγό της σκλαβιάς, αν δεν σηκώσουμε σήμερα το κεφάλι μας ψηλά, μέλλον δεν θα υπάρχει για εμάς και θα έχουμε καταδικάσει τις επόμενες γενιές να ζουν στις πιο σκοτεινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της ανθρώπινης ιστορίας.

Η μόνη λύση που έχουμε στα χέρια μας για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο, για ν’ απαλλαγούμε οριστικά από τον σύγχρονο φασισμό είναι η κοινωνική επανάσταση.

Τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
Κώστας Γουρνάς, Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης

Χαιρετισμός του Σαράντου Νικητόπουλου στην συναυλία στην πλατεία Εξαρχείων, ενάντια στην κρατική καταστολή

«Μην φοβάσαι τους ανέμους της αντιξοότητας. Να θυμάσαι: ο χαρταετός υψώνεται ενάντια στον άνεμο, όχι μαζί του.» (Ανώνυμος)

Μια απλή βόλτα στους δρόμους της πόλης και μια στοιχειώδης αντίληψη της επικαιρότητας φτάνουν για να πείσουν και τον πλέον αδαή ότι διανύνουμε μια περίοδο τερατώδους αύξησης της καταστολής. Η αστυνομική κατοχή, οι εξευτελιστικοί έλεγχοι, το όργιο παρακολουθήσεων, οι πυροβολισμοί, οι δολοφονίες, οι μαζικές «προληπτικές» προσαγωγές, το οργανωμένο ψεύδος των κατευθυνόμενων ΜΜΕ, οι διώξεις και οι προφυλακίσεις αγωνιστών, αποτελούν πλέον κομμάτι της καθημερινότητας και ουσιαστικό σκοπό έχουν την εμπέδωση του «αισθήματος ασφαλείας» (αυτού που εκτελεί με 9 σφαίρες περαστικούς) και την αποτροπή των κοινωνικών αγώνων σε μια περίοδο όξυνσης των κοινωνικών εντάσεων.

Όσο και αν ακούγεται παράδοξο, η κατακόρυφη αύξηση της έντασης της συστημικής βίας, φανερώνει την αμηχανία –αν όχι τον πανικό- των εξουσιαστών. Το ηθικά και πολιτικά χρεωκοπημένο καθεστώς της «ψευδοδημοκρατίας» βρίσκεται σε φάση άμυνας και ανασυγκρότησης. Βασικός στόχος της καταστολής είναι το μυαλό όσων αγωνίζονται.

Πρέπει όλοι να πιστέψουμε ότι δεν έχουμε καμια τύχη , ότι το κράτος μπορεί να μας τσακίσει ανα πάσα ώρα και στιγμή, όποτε το επιλέξει. Όσο όμως το μυαλό παραμένει ελεύθερο, καθαρό και δυνατό, η καταστολή δεν μπορεί παρά να είναι μια σαπουνόφουσκα που θα σκάσει στα μούτρα των εκφραστών και των πολιτικών εμπνευστών της. Στο χέρι μας είναι μα δημιουργήσουμε εκείνους τους όρους που θα νικήσουν την καταστολή στους δρόμους. Μακρυά από την εσωστρέφεια, με όπλα την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, τον αλληλοσεβασμό, να ανοιχτούμε στα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται, στηρίζοντας και δημιουργώντας πολύμορφα αγωνιστικά συγκρουσιακά εγχειρήματα.

Όσον αφορα τη γειτονιά των εξαρχείων που έχει γνωρίσει ουκ ολίγες κατασταλτικές παρελάσεις και έχει βιώσει στο πετσί της την αστυνομική βία, έχει χτυπηθεί από το κατευθυνόμενο πρεζεμπόριο και αποτελεί το κόκκινο πανί και τον πρώτο στόχο κάθε αστυνομικοπολιτικού «εγκεφάλου», συνεχίζει να αντιστέκεται και θα συνεχίσει…Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς όσο το αίμα του Μιχάλη και του Αλέξη είναι εκεί για να θυμίζει έναν κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όσο η ατομική μνήμη του καθενός μας και η συλλογική μνήμη όλων μας έχει να θυμάται όμορφες και άσχημες στιγμές από αυτούς τους δρόμους…

Σας χαιρετώ όλους, φίλους και συντρόφους, γνωστούς και άγνωστους και κλείνω με ένα στίχο από «Γενιά του Χάους» για την καταστολή: «Στο αίμα μια εξέγερση μπορείς να καταπνίξεις, μ’ αυτό που έχουμε μέσα μας πότε δε θα το σβήσεις».

Σαράντος Νικητόπουλος ΣΤ’ πτέρυγα, φυλακές Κορυδαλλού

Επιστολή του Σαράντου Νικητόπουλου

Στις 10 Απριλίου 2010 πραγματοποιήθηκε η προσαγωγή (sic)-απαγωγή μου από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. Στη συνέχεια και μετά από ένα κακόγουστο και αχρείαστο σόου όπου συμμετείχαν πολυάριθμες διμοιρίες ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ασφαλίτες, περιπολικά της άμεσης δράσης, εισαγγελείς κ.τ.λ., με σπασμένες πόρτες (παρόλο που είχα παραδώσει τα κλειδιά μου) και με αστεία «ευρήματα» στην οικία μου, όπως αντιεξουσιαστικό έντυπο υλικό, λογοτεχνικά και πολιτικά βιβλία καθώς και πληθώρα κινηματογραφικών ταινιών, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ όπου για αρκετές ώρες διάφοροι κουκουλοφόροι εναλλάσσονταν μπροστά μου χωρίς να απαντούν στην ερώτησή μου αν πρόκειται για προσαγωγή ή σύλληψη, χωρίς να επιτρέπουν την επικοινωνία μου με συνηγόρους, αλλά και χωρίς να με ρωτούν τίποτα απολύτως. Αργά το βράδυ της 11ης Απριλίου μου κοινοποιήθηκε η έκθεση σύλληψής μου για συμμετοχή στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και μου φορτώθηκαν κατηγορίες που αφορούν ούτε λίγο ούτε πολύ ολόκληρο τον ποινικό κώδικα. Για την ιστορία, παρόλο που είχα συλληφθεί, δεν μου επετράπη εκ νέου η επικοινωνία με τους συνηγόρους μου.

Ταυτόχρονα, καθώς και για όλες τις επόμενες μέρες ξετυλιγόταν το γαϊτανάκι του ψεύδους σε μια επαίσχυντη επανάληψη του κλίματος τρομο-υστερίας που ζήσαμε και στο παρελθόν, από όλους αυτούς τους παπαγάλους δήθεν δημοσιογράφους που στην ουσία αποτελούν το γραφείο τύπου της αντι-τρομοκρατικής, αναπαράγοντας άκριτα διαρροές από αστυνομικές πηγές, δελτία τύπου της αστυνομίας και ό,τι χρειάζεται τέλος πάντων για να δημιουργηθεί επιβαρυντικό και εν τέλει καταδικαστικό κλίμα εις βάρος του οποιουδήποτε «φερόμενου ως»… Αυτή τη φορά έτυχε να είμαι εγώ. Βαφτίστηκα λοιπόν «άνθρωπος κλειδί», «ηγετικό μέλος», «συνδετικός κρίκος», «αυτός που ξέφυγε από τη συμπλοκή στη Δάφνη», «διανοούμενος», «σκληρός αντιεξουσιαστής» κ.τ.λ. και όλα αυτά χωρίς κανένα εις βάρος μου στοιχείο. Μόνο «γυναίκα μυστήριο» δεν με αποκάλεσαν και αυτό προφανώς λόγω φύλου. Αξιοι οι μισθοί λοιπόν όλων αυτών των επίδοξων συνεχιστών του Γκαίμπελς, αλλά συγγνώμη ξέχασα αυτός ήταν φασίστας -ενώ τώρα έχουμε «δημοκρατία με πυγμή» κατά δήλωση του εκλεκτού των Αμερικάνων υπουργού Προ-Πο.

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ

Από την πρώτη στιγμή αρνούμαι τις κατηγορίες, συνεπώς και τη συμμετοχή μου στην οργάνωση Ε.Α. Αυτό που δεν αρνούμαι και ουσιαστικά είναι αυτό που με οδήγησε στη δεινή θέση που βρίσκομαι σήμερα (σε μια υπόγεια φυλακή, σε καθεστώς σχεδόν απομόνωσης και με οπτικό πεδίο το πολύ 20 μέτρων) είναι η μακροχρόνια ένταξή μου στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, η παρουσία μου σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του, καθώς και η συνεχής και θέλω να πιστεύω συνεπής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες των οποίων ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω αποτελεί ιστορικά αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτό που δεν αρνούμαι είναι η συντροφική πολιτικά και φιλικά σχέση που διατηρούσα με το νεκρό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα καθώς και με κάποιους εκ των συγκατηγορούμενών μου. Οπως είναι εύλογο μετά από τόσα χρόνια δραστηριοποίησης στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κοινωνικούς αγώνες, γνωρίζω και θεωρώ συντρόφους εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες ανθρώπους με κάποιους εκ των οποίων συνδέομαι και φιλικά. Δυστυχώς όμως βιώνω στο πετσί μου το νέο δόγμα των «φωστήρων» της καταστολής, την ποινικοποίηση των πολιτικών, φιλικών και κοινωνικών μας σχέσεων.

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία η αγωνιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες και οι ρίζες αυτές είναι ποτισμένες με αίμα αγωνιστών, στα βουνά, στις πόλεις, στους «νέους Παρθενώνες» της Μακρονήσου και των άλλων ξερονησιών, στους τόπους εκτελέσεων, στις φυλακές. Στη χώρα αυτή βαθιές ρίζες έχει και η κρατική τρομοκρατία. Οι καιροί αλλάζουν, η φρασεολογία αλλάζει και η ουσία παραμένει ίδια, δύο κόσμοι σε σύγκρουση, ο κόσμος των καπιταλιστικών δολοφονικών συμφερόντων και ο κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων. Εγώ σε αυτή τη σύγκρουση έχω επιλέξει και υπερασπίζομαι τη μεριά του «οδοφράγματος» στην οποία στέκομαι, δεν έχω καμία πρόθεση να υπογράψω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ούτε καμία δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης της πολιτικής μου ένταξης και δράσης και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Τώρα που οι συνέπειες της όξυνσης της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου στην κοινωνία είναι πιο ξεκάθαρες από ποτέ στη χώρα μας με την παρουσία του ΔΝΤ, εγώ θυμάμαι ότι πριν 10 χρόνια στην Πράγα, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές απ’ όλο τον κόσμο, διακόψαμε μετά από σφοδρές συγκρούσεις τη συνεδρίαση αυτού του εγκληματικού μηχανισμού, την επόμενη χρονιά στη Γένοβα οι εγκληματίες του κεφαλαίου απάντησαν στη μοναδική γλώσσα που γνωρίζουν (αυτή της βίας) με τη δολοφονία του CARLO JULIANI. Τότε ήμασταν κατά δήλωση του εγκληματία πολέμου Μπλερ «περιοδεύων θίασος αναρχικών», άλλες φορές ήμαστε οι «προβοκάτορες» που «παρεισφρέουν» και «αμαυρώνουν», άλλες φορές πάλι «απολίτικοι χούλιγκαν», άλλες φορές κατ’ άλλους «περιθωριακοί των Εξαρχείων» κ.τ.λ.

Η αλήθεια είναι άλλη βέβαια. Η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος του οποίου ο λόγος και η δράση υπάρχει και αλληλεπιδρά στην κοινωνία όπως φάνηκε στο εξεγερτικό ξέσπασμα τον Δεκέμβρη του 2008, η αλήθεια είναι πως είμαστε ένας πολιτικός χώρος που αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των εργατικών ατυχημάτων, των ανθρωποθυσιών δηλαδή στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών, αντιστέκεται στο διαρκές έγκλημα των φυλακών με τους σχεδόν 400 νεκρούς την τελευταία 10ετία, που στέκεται αλληλέγγυος στους μετανάστες που δολοφονούνται καθημερινά στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα της χώρας, που βασανίζονται και εξευτελίζονται στα Α.Τ. αλλά και στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. Παγανή και αλλού), στέκεται αλληλέγγυος στους πολιτικούς κρατούμενους, αντιστέκεται στην καταστροφή του περιβάλλοντος και συμμετέχει σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Είμαστε ένας χώρος που δεν αναγνωρίζει στο κράτος το μονοπώλιο της βίας και προσπαθεί στο μέτρο των δυνάμεών του να μπει κοινωνικό ανάχωμα στις διαρκείς επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου, προτάσσοντας την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την ανιδιοτέλεια.

Βρισκόμαστε λοιπόν στο στόχαστρο της καταστολής που δεν διστάζει να δολοφονήσει 15χρονα παιδιά, να δαιμονοποιήσει ολόκληρες περιοχές (γεγονός που οι κάτοικοι των Εξαρχείων γνωρίζουν καλά), να ποινικοποιήσει πολιτικές, προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και να κατασκευάσει κατηγορητήρια για λόγους πρόσκαιρης πολιτικής σκοπιμότητας, όπως στην περίπτωση του Αναρχικού στεκιού Ρεσάλτο στο Κερατσίνι που βαφτίστηκε «τρομοκρατική» οργάνωση το Δεκέμβρη του 2009, όπως στην περίπτωση του φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, όπως στην περίπτωση της πλατείας Αριστοτέλους πάλι το Δεκέμβρη του 2009, όπου οι «Πραίτορες προστασίας του πολίτη» φορτώνουν μολότωφ σε περαστικούς, όπως το 2003 πάλι στη Θεσσαλονίκη, με το διαδηλωτή SIMON CHAPMAN που και σε αυτόν φορτώθηκαν μολότωφ, όπως στην περίπτωση της ζαρντινιέρας όπου ισχύει η λαϊκή ρήση «και δαρμένος και κερατάς», όπως στην περίπτωση του διαδηλωτή Μάριου Ζ. όπου σαμπουάν και μπουρνούζι βαφτίστηκαν όπλα, όπως, όπως, όπως… και πόσα άραγε δεν ξέρουμε;

Σε μια χώρα που αυτοί που την εξουσιάζουν κόπτονται για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου ενώ οι ίδιοι ταμπουρωμένοι πίσω από τη βουλευτική τους ασυλία συμπεριφέρονται σαν σύγχρονη μαφία, βγάζοντας λάδι ο ένας τον άλλον για όλα τα μεγάλα σκάνδαλα (SIEMENS, ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ, ΟΜΟΛΟΓΑ, ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ C4Ι), σε μια χώρα που το κράτος έχει κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία, γεγονός που πιστοποιείται από τις μηχανοκίνητες συμμορίες της ΕΛΑΣ και τον αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους που αποκλειστικό σκοπό έχουν την αποτροπή και το τσάκισμα των κοινωνικών αγώνων. Σε μια χώρα που πλέον τελεί επίσημα υπό τη δικτατορία του ΔΝΤ, σε μια χώρα που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και οι 9 σφαίρες στο σώμα του περαστικού Nicola Toddy στο Βύρωνα ονομάζονται «αίσθημα ασφάλειας», σε μια χώρα που το να σκύψεις το κεφάλι και να δεχτείς την περιστολή δικαιωμάτων κατακτημένων με αγώνες και θυσίες και την πλήρη οικονομική αφαίμαξη των ασθενών κοινωνικών στρωμάτων προς όφελος των καπιταλιστών ονομάζεται «πατριωτικό καθήκον», σε μια χώρα που η αλαζονεία, το θράσος και η διγλωσσία των εξουσιαστών δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν ότι η πολιτική τους είναι αυτή που οδήγησε εδώ και όχι κάποιοι «νεφελώδεις» και «απρόσωποι» κερδοσκόποι.

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν η αντίσταση στα σχέδια των καπιταλιστών είναι μονόδρομος και καθήκον. Αντίσταση μέσα από αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά εγχειρήματα, με γνώμονα την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο με αφορά, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι. Θα συνεχίσω να αρνούμαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται -επ’ ουδενί όμως την πολιτική μου ταυτότητα, ένταξη και δράση.

Το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης Ο Λάμπρος ζει μέσα στην καρδιά κάθε αγωνιστή

Ο «φερόμενος» ως και δεν ξέρω και ‘γώ τι Σαράντος Νικητόπουλος ΣΤ’ Πτέρυγα Κορυδαλλού

ΥΓ. 1 Το ιδιώνυμο της «κουκούλας» ισχύει ή όχι γι’ αυτούς που με «απήγαγαν» και με περιέφεραν ως τρόπαιο μπροστά στις κάμερες από τη ΓΑΔΑ στην Ευελπίδων και τούμπαλιν;

ΥΓ. 2 Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με κάθε τρόπο εκφράζουν την αλληλεγγύη τους.

Σαράντος Νικητόπουλος

ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ: Από τα βασανιστήρια στο… ουισκάκι με πατατάκια. [Κώστας Γουρνάς]

ΗΜΕΡΕΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ: Από τα βασανιστήρια στο… ουισκάκι με πατατάκια.

10.04.2010, περίπου 10 το βράδυ. Περιπολικό της Αμεσης Δράσης με προσεγγίζει σε δρόμο της Ν. Φιλαδέλφειας. Δύο μπάτσοι προτάσσουν τα όπλα τους και μου περνούν χειροπέδες. Στο επόμενο λεπτό καταφτάνει αντιτρομοκρατικάριος με «Freewind» και εμφανώς ανακουφισμένος αναφωνεί «αυτός είναι». Μετά από μια τρελή πορεία, με τους μπάτσους αγχωμένους και τον «αντί» να τους ηρεμεί, φτάνουμε στη ΓΑΔΑ. Το ασανσέρ οδηγεί στον 12ο όροφο. Η πόρτα ανοίγει και τρεις κουκουλοφόροι αναλαμβάνουν δράση. Μετά τα πρώτα χτυπήματα καλωσορίσματος μου λένε να γδυθώ. Ακολουθούν πολλές ερωτήσεις και η αρνητική μου στάση τους εξαγριώνει. Αρχίζουν οι απειλές: «Πάρτε τον στον Υμηττό. Πηγαίνετε να φέρετε τα παιδιά του εδώ να τα σκοτώσουμε μπροστά του». Παράλληλα, ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., με προτεραιότητα κυρίως στο σώμα και όχι στο πρόσωπο. Βέβαια, η συνεχής αρνητική μου στάση «πυροδοτεί» και κάποιες γροθιές στο πρόσωπο (εμφανείς οι μελανιές στο πρόσωπό μου κατά την προσέλευση στον εισαγγελέα). Ξαφνικά διαπιστώνω ότι μαζευτήκανε πολλοί. Η λύσσα τους να μάθουν πράγματα από μένα πριν δημοσιευτεί η σύλληψή μου τους κάνει να ξεχνούν τις κουκούλες τους. Ηταν περίπου εφτά άτομα τώρα στο δωμάτιο. Τώρα, ξεκινούν οι πιο «επαγγελματικές» μέθοδοι ανάκρισης.Κεφαλοκλείδωμα μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου, έντονη πίεση στη μύτη μου και όλα αυτά όντας γυμνός. Μεσολαβούν βέβαια κάποιες παύσεις κοιτάζοντας τον τοίχο, για να σκεφτώ. Οι ερωτήσεις συνεχίζονταν μαζί με επαναλαμβανόμενες γονατιές στο μηρό. Τα πράγματα αγριεύουν. Η ώρα περνάει και οι «αντί» έχουν εξαγριωθεί. Πέφτω συνέχεια κάτω για να προφυλαχτώ από τα χτυπήματα και με σηκώνουν συνέχεια. Οι παύσεις σταματούν. Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη, με ξυλοκοπούν όλοι. Ενα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, με αποτέλεσμα να χάσω σχεδόν τις αισθήσεις μου, βάζει τέλος στα βασανιστήρια.

Οταν ξαναβρίσκω λίγο τις αισθήσεις μου, συνειδητοποιώ ότι το σώμα μου είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Τα άκρα μου έχουν μουδιάσει πλήρως και έχουν πρηστεί. Η ένταση της κατάστασης μου έχει προκαλέσει δύσπνοια και λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (στίγμα μεσογειακής αναιμίας) νιώθω την πίεσή μου χαμηλή. Αντιλαμβάνομαι ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί μέχρι το πρωί σε σίγουρα χειρότερες συνθήκες. Παθαίνω κάποιου είδους κρίση και καταρρέω. Οι κουκουλοφόροι δείχνουν να ανησυχούν, αλλά περιμένουν. Με βάζουν να κάτσω και μου ρίχνουν νερά στο πρόσωπο. Δεν έχουν πειστεί ακόμα, ενώ η συμπτωματολογία εντείνεται. Με ρωτούν αν παίρνω φάρμακα και τους εκστομίζω τη λέξη «αναιμία». Δεν δείχνουν να πείθονται, αλλά καλού – κακού φωνάζουν τον διευθυντή της αντιτρομοκρατικής. Τελικά, εμφανώς ανήσυχοι, φωνάζουν κάποιον γιατρό που με εξετάζει και με μεταφέρουν στο ιατρείο μη ρισκάροντας να πάθω κάτι μέσα στη ΓΑΔΑ. Εκεί, μετά από κάποια ώρα, συνέρχομαι και σε κακή κατάσταση με πηγαίνουν στο κελί μου. Η όλη διαδικασία πρέπει να κράτησε γύρω στις τρεις ώρες (λέω «πρέπει» γιατί είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου λόγω της φυσικής και ψυχικής ενέργειας που κατανάλωσα), ενώ η περιγραφή των λεπτομερειών του βασανισμού είναι εκ των πραγμάτων ελλιπής. Ειλικρινά, δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα τα πρόσωπα των βασανιστών μου.

Από το επόμενο πρωί ξεκινάει μια πιο «φιλική» μέθοδος ανάκρισης. Η χρονική διάρκεια αυτής της «προσέγγισης» κράτησε μέχρι και το προηγούμενο βράδυ της προφυλάκισής μου στις φυλακές των Τρικάλων. Πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν τρία υψηλόβαθμα στελέχη της αντιτρομοκρατικής. Σα να μην είχε συμβεί τίποτα το προηγούμενο βράδυ («έλα μωρέ δυο σφαλιάρες έφαγες») οι προσφορές ήταν πλούσιες. Τσιγάρα, νερό, αναψυκτικά, σάντουιτς, καφές και… ουισκάκι με πατατάκια, ήταν πάντα στην ευχέρειά μου για παραγγελία. Η «φιλική» αυτή προσέγγιση περιείχε τις ίδιες, αλλά και άλλες, ερωτήσεις που μου έκαναν κατά τη διάρκεια του βασανισμού μου. Το σκηνικό είχε απ’ όλα. CD’s με τηλεφωνικές συνομιλίες, φωτογραφίες, αντιτρομοκρατικάριους στο ρόλο του καφετζή με το δίσκο στο χέρι!!!

Ολα αυτά γιατί «εγώ ήμουν ο καλλιεργημένος, με γυναίκα και παιδιά», ενώ οι υπόλοιποι ήταν «διεστραμμένοι, τρελοί» και πολλά άλλα. Από την αρχή πόνταραν στο γεγονός ότι είμαι πατέρας ανήλικων παιδιών και θα συνεργασθώ. «Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι, πώς θα μεγαλώσουν; Πες μας και θα φροντίσουμε εμείς να βγάλεις λίγα χρόνια στη φυλακή». Ακόμα και λεφτά μου πρόσφεραν λίγο πριν «απολογηθώ» στην ανακρίτρια. «Πες μας και θα σου δώσω 50 χιλιάρικα να τα δώσεις στη γυναίκα σου. Δεν θα το μάθει κανείς». Οι επόμενες μέρες πέρασαν με την ίδια διαδικασία να συνεχίζεται κάθε 3-4 ώρες. Επιστράτευσαν βέβαια και ένα νεότερο στέλεχος, περίπου στην ηλικία μου, μήπως και σταθεί πιο τυχερός. Ετσι, πέρασαν οι μέρες μέχρι τις 17.04 που οδηγήθηκα, μαζί με τον Β. Σταθόπουλο, στις φυλακές των Τρικάλων. Το γεγονός ότι ΔΕΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΗΚΑ βέβαια ανταμείφθηκε με την προφυλάκισή μου σε τόσο μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που μου στερεί ουσιαστικά τη δυνατότητα να βλέπω τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Εκτός αυτού βεβαίως. Βασικός τους στόχος είναι να δυσχεραίνουν την επικοινωνία μου με τους συντρόφους μου Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτη.

Για να ξεκαθαρίσω τα πράγματα… Επέλεξα να δημοσιεύσω τον βασανισμό μου απ’ τους αχρείους της αντιτρομοκρατικής μετά από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Καταρχήν, εντάσσω το βασανισμό μου, αλλά και τη «φιλική προσέγγιση», στην ίδια ακριβώς διαδικασία: ΑΝΑΚΡΙΣΗ! Βασικός στόχος των βασανιστηρίων δεν ήταν η εκδίκηση, αλλά η απόσπαση πληροφοριών. Θέλω να γίνει κατανοητό ότι γράφω αυτές τις γραμμές τώρα, μετά την ανάληψη ευθύνης για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, για να δηλώσω ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. Η δημοσίευση των γεγονότων αυτών δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση καταγγελία βασανιστηρίων. Στόχος μου είναι να καταδείξω τις απαρχαιωμένες και αναποτελεσματικές μεθόδους ανάκρισης και να συνεισφέρω αυτή μου την εμπειρία ως στιγμή αγώνα σε κατάσταση αιχμαλωσίας. Δηλώνω ότι η ξεκάθαρη στάση μου ακολουθεί την υπερήφανη επαναστατική ιστορική διαδρομή όλων όσοι βρέθηκαν αιχμάλωτοι στο καθεστώς.

Νιώθω υπερήφανος για τη συμμετοχή μου στον Επαναστατικό Αγώνα, τη διαδρομή που έχει χαράξει και τις σημαντικές του παρεμβάσεις στον κοινωνικό – ταξικό πόλεμο. Ούτε τα βασανιστήρια ούτε ο ψυχολογικός πόλεμος ούτε και οι εξοντωτικές ποινές που μας επιφυλάσσουν, θα με γονατίσουν. Είμαι πιο δυνατός από ποτέ και αυτό το οφείλω στην ακλόνητη πίστη μου για τον αγώνα και την επανάσταση. Τώρα μπορώ να αντικρύσω τα παιδιά μου κατάματα και με υπερηφάνεια. Αλλωστε, η γέννησή τους την 6η Δεκέμβρη του 2008 καθιστά χρέος για μένα να συνεχίσω ν’ αγωνίζομαι. Τέλος, σ’ αυτό το κείμενο θέλω να τιμήσω τον σύντροφό μου Λάμπρο Φούντα που δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Η μάχη που έδωσε αυτός ο όμορφος αγωνιστής θα μείνει πάντα χαραγμένη στις καρδιές όλων μας.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ – ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κώστας Γουρνάς

ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΠΤΕΡΥΓΑ Ε1

04.05.2010

Κείμενο του Βαγγέλη Σταθόπουλου από τις φυλακές Τρικάλων

Κείμενο του Βαγγέλη Σταθόπουλου από τις φυλακές Τρικάλων

Από τις  10-04-2010 βρίσκομαι κατηγορούμενος,  μαζί με συντρόφους που γνωρίζω μέσα από τη διαδρομή μου στους κοινωνικούς αγώνες,  από την περιβόητη αντιτρομοκρατική σε ένα καθεστώς βίας και ψυχολογικού πολέμου. Η σύλληψή μου πραγματοποιήθηκε με κινηματογραφικό τρόπο στην περιοχή της Βικτώριας από 10 με 15 άτομα με προτεταμένα όπλα, ενώ φοβούμενοι την οποιαδήποτε αντίδρασή μου επιστράτευσαν και δυνάμεις των ΕΚΑΜ στην γύρω περιοχή. Πάνοπλοι εναντίον άοπλου. Βέβαια δεν ήταν δύσκολο να τους αντιληφθώ άμεσα λόγω της εμπειρίας που έχω αποκτήσει  ανά τα χρόνια από την συνηθισμένη παρακολούθηση και τις παρενοχλήσεις που είχα στο πατρικό μου στην Νίκαια καθώς και στο σπίτι που διέμενα στα Πευκάκια. Έτσι δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία θεωρώντας το περιστατικό ως μια συνήθη τακτική εκφοβισμού των αρχών με στόχο να ανακόψουν την αντικαθεστωτική δράση των αγωνιστών. Τακτική πάγια από τους  κατασταλτικούς μηχανισμούς της κυρίαρχης τάξης, ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής.  Δεν ήξερα βέβαια τι μου μαγείρεψαν για ακόμη μια φορά οι αρχές. Έχω βρεθεί  επανειλημμένες φορές τόσο εγώ όσο και τόσοι άλλοι σύντροφοι χωρίς στοιχεία ή με κατασκευασμένες κατηγορίες και μεθόδευσης σε εδώλια γελοίων δικαστηρίων από τα ανθρωποειδή της εξουσίας. Σε όλες αυτές τις υποθέσεις έχω αθωωθεί μιας και οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν μπόρεσαν να στηρίξουν τα ίδια τους τα παραμύθια. Έμεινα υπόδικος και ελεγχόμενος από τις αρχές επτά ολόκληρα χρόνια. Επτά  χρόνια συνεχών παρακολουθήσεων σε μια προσπάθεια να στοχοποιήσουν την δράση μου ποινικοποιώντας τις προσωπικές μου σχέσεις, τις ιδέες και τις πολιτικές μου απόψεις που έχω κατά καιρούς εκφράσει ανοιχτά και ξεκάθαρα. Και να μια ακόμα φορά!

Είμαι αναρχικός και αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις για την κοινωνική επανάσταση.

Σε συνέχεια των γεγονότων της σύλληψής μου και αφού γνώρισα τους μάγκες της αντιτρομοκρατικής με πήγαν στο «μαγειρείο της βλακείας», 12ο όροφο της ΓΑΔΑ, εκεί που στο ένα γραφείο πας με προσαγωγή και στο διπλανό  φεύγεις με κατασκευασμένες βαρύτατες κατηγορίες. Οι εν λόγω «μάγκες»  λοιπόν, μαθημένοι προφανώς από τους συναδέλφους τους, βασανιστές της χούντας, χτύπησαν εμένα και άλλους συντρόφους έχοντας χειροπέδες στα χέρια ενώ οι βρισιές και οι απειλές κράταγαν τον ρυθμό. Έπειτα βίωσα την απλή διεκπεραίωση, από τους ανακριτές και τους εισαγγελείς, της μεθόδευσης των μπάτσων και έτσι τυλίχτηκε η ζωή μου σε μια κόλλα υπηρεσιακού εγγράφου, η υπόθεσή μου δέθηκε πισθάγκωνα και βρίσκομαι προφυλακισμένος στις φυλακές Τρικάλων. Καθόλου τυχαία βέβαια δεν είναι και η επιλογή της Ε’ πτέρυγας για τη «διαμονή» μου, μιας και είναι η πιο ελεγχόμενη. Δεν χρειάζεται να αναφέρω βέβαια με ακρίβεια τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης στα ‘‘σύγχρονα’’ κολαστήρια της δημοκρατίας. Αρκεί μόνο να πω ότι οι διακοπές υδροδότησης είναι κάτι παραπάνω από σύνηθες φαινόμενο (ας είναι καλά η Θέμις Κατασκευαστική)!!!

Είναι πάγια τακτική της εξουσίας με σύμμαχο τα ΜΜΕ, να συκοφαντεί και να ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες αλλά και τις προσωπικές σχέσεις των αγωνιστών. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά αυτή τη φορά ένιωσα στο πετσί μου αυτή την απίστευτη κτηνωδία, που στόχο έχει να λοιδορήσει τη ζωή μου, κατασυκοφαντώντας τόσο εμένα και τη δράση μου, όσο και τους συντρόφους , τους φίλους  και την οικογένεια μου, αλλά και το ευρύτερο ανατρεπτικό κίνημα στο οποίο ενεργά συμμετέχω. Σε αυτή την προσπάθεια το σπίτι μου βαφτίζεται γιάφκα και μια καλαμωτή, που παρεμπιπτόντως την βρήκα εκεί όταν το νοίκιασα, στάθηκε ικανή να μετατρέψει τον προσωπικό μου χώρο σε επικίνδυνο ορμητήριο. Το ότι δεν βρέθηκε τίποτα μέσα σε αυτό το σπίτι μάλλον δεν έχει καμία σημασία! Οι συνεχείς ψευδείς διαρροές και η χυδαία παραπληροφόρηση ήρθαν να προστεθούν στον όλο κανιβαλισμό, αποκαλύπτοντας για μια ακόμα φορά την εκδικητική μανία των μηχανισμών και των δημοσιογράφων απέναντι σε κάθε αντιστεκόμενο. Και τούτο είναι μονάχα μια εκδοχή της οργανωμένης βίας των μηχανισμών και των νόμιμων εγκλημάτων του κράτους και των αφεντικών πάνω στις ζωές μας.

Φυσικά ούτε η ποινικοποίηση των αγώνων, ούτε η εγκληματικοποίηση αυτών που αρνούνται το καθεστώς είναι κάτι καινούριο και ασυνήθιστο. Όσοι αγωνίζονται το γνωρίζουν πλέον καλά. Εξάλλου και για μια αφισοκόλληση να συλληφθεί κανείς διώκεται

για ρύπανση και όχι για της ιδέες και τον ανατρεπτικό του λόγο, που είναι και η ουσία της δίωξής του. Απέναντι στο παραμύθι της νομιμότητας , και τα επίπλαστα όρια της αθωότητας ή της ενοχής, δηλώνω εχθρός του καθεστώτος και αμετανόητος πολέμιος του κράτους και του κεφαλαίου.

Άλλωστε, η δήλωσή μου στην ανακρίτρια ότι «δεν αποκηρύσσω καμία μορφή πάλης  ενάντια σε κράτος και εξουσία» είναι και ο μοναδικός λόγος που βρίσκομαι προφυλακισμένος και όχι βέβαια το σαθρό τους κατηγορητήριο. Αν περίμεναν από εμένα δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μετάνοιας δεν υπολόγισαν καλά. Εγώ στην ζωή μου δεν έμαθα να σέρνομαι αριστερά και δεξιά σαν δηλωσίας, ρουφιάνος και καταδότης, δεν έμαθα να προδίνω φίλους και συντρόφους, να τους εγκαταλείπω, να τους καταγγέλλω και να τους αποκηρύσσω μπροστά στους διώκτες μου για την γλιτώσω. Εγώ στην ζωή μου έμαθα να κρατάω ψηλά το κεφάλι, να είμαι περήφανος άνθρωπος και να μην σέρνομαι ακόμα και αν αυτό έχει κόστος. Αν κάποιοι έμαθαν να ζουν έτσι,  πραγματικά ντρέπομαι για λογαριασμό τους.

Σε αυτή τη χρονική συγκυρία  όπου το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος με την ομπρέλα του  ΔΝΤ επιχειρεί να τρομοκρατήσει και να καταστείλει κάθε ανατρεπτικό εγχείρημα φοβούμενο τα «δεκεμβριανά» που θα έρθουν, είναι καθήκον μας να παλέψουμε για την ολική ανατροπή του.

Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι ενάντια στην αστυνόμευση και τον έλεγχο πάνω στις ζωές μας, για την καταστροφή των φυλακών. Για την κοινωνική επανάσταση και την ελευθερία.

Διότι σε αυτό τον κόσμο η ελευθερία δεν σου χαρίζεται, την διεκδικείς με μάχες και την κερδίζεις.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΕΝΟΠΛΟ ΑΝΤΑΡΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΡΑΣΗ

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ/ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

10-05-2010

Πολιτική επιστολή προς την κοινωνία από τους: Πολα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ: ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ, ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΡΝΑ

Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Δηλώνουμε πως ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας που έπεσε νεκρός στη Δάφνη στις το Μαρτίου του 2010 ύστερα από μάχη με τους μπάτσους, συμμετείχε επίσης στον Επαναστατικό Αγώνα. Η μάχη που έδωσε ήταν για την υλοποίηση του ανατρεπτικού σχεδίου που συλλογικά ο Επαναστατικός Αγώνας είχε αποφασίσει. Ήταν μια μάχη για την επανάσταση και την ελευθερία.

Δηλώνουμε επίσης πως είμαστε πολύ περήφανοι για την οργάνωση μας, τον Επαναστατικό Αγώνα, είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, για κάθε στιγμή της πολιτικής δράσης μας. Είμαστε περήφανοι για το σύντροφο Φούντα, τον οποίο τιμούμε και θα τιμούμε για πάντα.

Όσο και αν πιστεύουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί ότι φυλακίζοντας μας θα ξεμπερδέψουν πολιτικά με εμάς, κάνουν λάθος. Είτε έξω είτε μέσα από τις φυλακές ο αγώνας που για εμάς είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, θα συνεχιστεί.

Όσο και αν γελούν αυτάρεσκα οι δύο τρομοκράτες Παπανδρέου και Χρυσοχοΐδης για τις συλλήψεις μας, όσο και αν πιστεύουν πως κατοχύρωσαν την απαραίτητη ασφάλεια για να προχωρήσει ανεμπόδιστα το σοσιαλφασιστικο τους κόμμα την εφαρμογή των εγκληματικών του σχεδίων ενάντια στην κοινωνία και κουνάνε την ουρά τους που οι Αμερικάνοι προϊστάμενοι τους τους επιχαίρουν, όσο και αν ισχυρίζονται πως εξαλειψανε μια σοβαρή απειλή για το καθεστώς τους, τους διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα ξεμπερδέψουν εύκολα με εμάς.

Όσο είμαστε ζωντανοί, όσο ζούμε και αναπνέουμε θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να δημιουργούμε προβλήματα στα αντικοινωνικά και εγκληματικά τους σχέδια.

Και αν πιστεύουν οι διώκτες μας και η πολιτική εξουσία αυτής της χώρας πως έχουν το σύνολο της κοινωνίας με το μέρος τους, αν πιστεύουν πως η πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρούν εμάς ως κοινωνική απειλή, γελιούνται. Κοινωνική απειλή για την πλειοψηφία του πληθυσμού είναι η κυβέρνηση που περνά το ένα πακέτο αντικοινωνικών μέτρων μετά το άλλο, καθ’ υπόδειξη των κορακιών του κεφαλαίου που «λαδώνουν» με τη ρευστότητα που διαθέτουν την κρατική μηχανή. Τρομοκρατία είναι η μακροχρόνια νεοφιλελεύθέρη πολιτική που επέβαλαν τα κόμματα εξουσίας με την ανοχή ή και τη στήριξη των μικρών κομμάτων. Τρομοκρατία είναι η εφαρμογή του προγράμματος σταθερότητας που έχει κάνει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να παρακολουθούν μουδιασμένα μέχρι στιγμής από φόβο, μια πρωτοφανή επίθεση εναντίον τους να βρίσκεται σε εξέλιξη.
Τρομοκρατία είναι να μην έχεις τα βασικά για να επιβιώσεις, να σου παίρνουν το μισθό και τη σύνταξη, να σου κατάσχει η τράπεζα το σπίτι, να ζεις μέσα στη μόλυνση που σκοτώνει. Τρομοκρατία είναι να ζεις καθημερινά υπό το καθεστώς του φόβου για την επιβίωση.

Για τα περισσότερα τμήματα της κοινωνίας, τρομοκράτες και εγκληματίες είναι αυτοί που κυβερνούν, είναι οι καθεστωτικοί πολιτικοί, είναι οι πλούσιοι, οι προνομιούχες κάστες που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και που ευημερούν συμμετέχοντας στην οικονομική και πολιτική εξουσία. Εχθροί της κοινωνίας είναι αυτοί που, αφού έκλεβαν και πλούτιζαν για χρόνια εις βάρος της, εκμεταλλευόμενοι ένα βάρβαρο και κατάφωρα άδικο σύστημα, τώρα που αυτό διανύει τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του, απαιτούν από αυτήν όλο και μεγαλύτερες θυσίες, απαιτούν από όλους μας να παραδώσουμε οικειοθελώς όλο το αίμα μας για να συντηρηθεί στη ζωή το σάπιο σώμα του καθεστώτος.

Όταν οι σοσιαλφασίστες του κυβερνώντος κόμματος διατείνονται πως έχουν τη λαϊκή εντολή για να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές, προκαλούν ακόμα περισσότερο την κοινωνική αγανάκτηση. Είναι εξ’ άλλου καταγεγραμμένη ιστορικά και κανείς δεν ξεχνά τη μεγάλη προεκλογική εξαπάτηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων από τους συμμετέχοντες στο ΠΑΣΟΚ, που με δόλο άρπαξαν την εξουσία στις τελευταίες εκλογές, λέγοντας ψέματα για τη δήθεν αναδιανεμητική υπέρ των αδυνάτων πολιτική που είχαν σκοπό να εφαρμόσουν, τάζοντας αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, υποσχόμενοι μια ομαλή, και χωρίς μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις, έξοδο από την κρίση.

Είπαν ψέματα ότι δεν γνώριζαν την πραγματική κατάσταση στα δημοσιονομικά του κράτους, είπαν ψέματα για την κατάσταση της οικονομίας και τις δυνατότητες της, είπαν ψέματα ότι θα πάρουν, δήθεν, τα χρήματα που χρειάζονται από τους προνομιούχους. Με τα ψέματα, με την εξαπάτηση, με το δόλο, έκλεψαν την εξουσία. Αν προεκλογικά αποκάλυπταν έστω και ένα μικρό μέρος των σχεδίων τους, όχι μόνο δεν θα ήταν τώρα κυβέρνηση, αλλά θα έμεναν και εκτός κοινοβουλίου. Η κοινωνική συναίνεση που επικαλούνται είναι ένα τερατώδες ψέμα που προκαλεί έντονα την κοινωνική οργή.

Εμείς ως Επαναστατικός Αγώνας αμέσως μετά τις εκλογές και πριν το ΠΑΣΟΚ αποκαλύψει τις πραγματικές του προθέσεις, μιλήσαμε για την πιο άγρια νεοφιλελεύθερη επίθεση που πρόκειται να εξαπολύσει στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης και των δημοσιονομικών προβλημάτων, και έχουμε ήδη επιβεβαιωθεί.

Επίσης, είχαμε μιλήσει για την άμεση πολιτική χρεοκοπία της κυβέρνησης Παπανδρέου, την οποία και αναμένουμε το προσεχές διάστημα, καθώς πρόκειται για μια ουσιαστικά υπηρεσιακή κυβέρνηση, με σύντομη ημερομηνία λήξης.

Παρ’ όλο που το εγκληματικό πρόσωπο τους έχει αποκαλυφθεί, εξακολουθούν οι κατέχοντες την πολιτική εξουσία να εξαπατούν και να κοροϊδεύουν, υποστηρίζοντας πως ό,τι κάνουν είναι «για το καλό του κοινωνικού συνόλου». Ο Παπανδρέου και τα επιτελεία του κάνουν πλέον το πανελλήνιο να γελά όταν επικαλούνται τον πατριωτισμό τους, όταν αναφερόμενοι στα σκληρά μέτρα που επιβάλλουν, μιλούν για μέτρα που «επιβάλει το εθνικό συμφέρον», ότι πρόκειται για «τη σωτηρία της χώρας». Και το αποκορύφωμα αυτής της συντονισμένης κοροϊδίας είναι όταν λένε πως οι προσπάθειες τους να μη χρεοκοπήσει η χώρα είναι για το συμφέρον των μη προνομιούχων.

Είναι «ζήτημα εθνικής ανάγκης» να ρίχνουν όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια και την ανέχεια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, προκειμένου να «ηρεμήσουν οι αγορές» (όπου «αγορές» εννοούμε τα άγρια θηρία που απαρτίζουν την υπερεθνική οικονομική ελίτ), να σταματήσουν να κερδοσκοπούν με το ελληνικό χρέος και να ρίξουν, επιτέλους, τα επιτόκια δανεισμού του ελληνικού δημοσίου.

Στην πραγματικότητα δεν έχουν κανένα σκοπό να προστατέψουν τη χώρα και τα λαϊκά στρώματα από τη χρεοκοπία, όπως δηλώνουν οι κυβερνώντες. Τα μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού είναι ήδη καταβεβλημένα από τις άγριες πολιτικές που εφαρμόζονται εις βάρος του και είναι δεδομένη η χρεοκοπία τους ως προϋπόθεση για τη συντήρηση των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Συντάξεις και μισθοί κόβονται ή καταργούνται, εκατοντάδες χιλιάδες απολύονται και πρόκειται να απολυθούν στο άμεσο μέλλον, οι φορολογικές επιδρομές εντείνονται, τα ασφαλιστικά ταμεία, ύστερα από μια μακροχρόνια πολιτική καταλήστευσης και απαξίωσης από το κράτος, αφήνονται να καταρρεύσουν, υπηρεσίες υγείας καταργούνται, δημόσια νοσοκομεία χρεοκοπούν και αφήνονται στη σήψη ως το οριστικό κλείσιμο, δίνοντας τη χαριστική βολή σε ό,τι είχε απομείνει όρθιο από το σύστημα υγείας του δημοσίου.

Αυτές οι συνθήκες όχι μόνο δεν είναι κάτι πρόσκαιρο που θα λήξει σε 2-3 χρόνια όπως διαμηνύουν ψευδώς οι εξουσιαστές για να καθησυχάσουν την κοινωνία, αλλά θα γίνουν ακόμη χειρότερες εν όψει των μακροχρόνιων προσπαθειών της πολιτικής ελίτ να «βγάλει τη χώρα από την κρίση» δηλαδή να σώσει την άρχουσα οικονομική και πολιτική τάξη.

Μέσα στα πολλά και τερατώδη ψεύδη που λέει συστηματικά η κυβέρνηση, έχουν γίνει και αρκετές ειλικρινείς αναφορές (π.χ. από την Κατσέλη) στην «μεγάλη ευκαιρία που προσφέρει η κρίση στην Ελλάδα να εφαρμοστούν οι απαραίτητες αλλαγές για τη συνολική οικονομική εξυγίανση». Εννοούν φυσικά, τη μοναδική ευκαιρία να περάσουν όλες τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που τόσα χρόνια, λόγω φόβου για το πολιτικό κόστος από τις κοινωνικές αντιδράσεις, οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν μπορούσαν ούτε καν να διανοηθούν να προωθήσουν.

Μιλούν για τη μοναδική ευκαιρία που τους προσφέρεται να ξηλώσουν οριστικά και ταχύτατα όλα τα κοινωνικά κεκτημένα και κατακτήσεις, να ιδιωτικοποιήσουν ασφάλιση και υγεία, να μειώσουν δραστικά το εργασιακό κόστος, να μετατρέψουν την Ελλάδα σ’ ένα παράδεισο εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο, με άφθονο πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα. Μιλούν για τη μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιηθεί η πιο ανελέητη αναδιανομή πλούτου από κάτω προς τα πάνω.

Δεν τους ενδιαφέρει λοιπόν, να σωθούν οι μη προνομιούχοι, οι οποίοι και καταδικάζονται με αυτές τις πολιτικές σ’ έναν αργό οικονομικό και κοινωνικό θάνατο. Θέλουν να σώσουν τους έλληνες κεφαλαιοκράτες, τις τράπεζες, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους εφοπλιστές. Θέλουν να προστατέψουν τους επενδυτές, τους κάθε είδους κερδοσκόπους που τζογάρουν άπληστα στο προσοδοφόρο μέχρι στιγμής, ελληνικό χρέος. Θέλουν να προστατέψουν τον εαυτό τους και την υπόλοιπη πολιτική ελίτ της χώρας από μια καθεστωτική κατάρρευση, που θα σημάνει τον όλεθρο της κρατικής μηχανής. Θέλουν να προστατέψουν τον εαυτό τους και τα προνόμια που απολαμβάνουν συμμετέχοντας στο καθεστώς.

Για τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, τα οποία και αποτελούν αναλώσιμο υλικό που χρησιμοποιείται για την επιβίωση τών εξουσιαστών, είναι εξασφαλισμένη η πιο βαθιά οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία που έχει να ζήσει η χώρα από την εποχή της γερμανικής κατοχής. Το ΠΑΣΟΚ παραδίδει γη και ύδωρ στο μεγάλο κεφάλαιο, ξεπουλάει το σύνολο της χώρας για να σωθεί το τομάρι της ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ.

Ας σταματήσουν λοιπόν, τα ψέματα. Ποιον κοροϊδεύουν όταν λένε πως η δημοσιονομική κατάρρευση θα έχει επιπτώσεις κυρίως στους μη προνομιούχους, όταν προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι προς το συμφέρον μας να τους βοηθήσουμε για το ξεπέρασμα της κρίσης. Μα όταν η χώρα «θα έχει σωθεί», εμείς όλοι θα είμαστε ήδη νεκροί. Δουλειές δεν θα υπάρχουν, η φτώχεια θα έχει απλωθεί σαν πανούκλα παντού, ο κόσμος θ’ αρρωσταίνει και θα πεθαίνει χωρίς να μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα, το βιοτικό επίπεδο θα μοιάζει με αυτό μιας χώρας σε πόλεμο. Γιατί έχουμε πόλεμο. Όχι αυτόν που αναφέρεται ο ψεύτης ο Παπανδρέου. Δεν έχει κηρύξει κανένα πόλεμο η κυβέρνηση στις αγορές και τους κερδοσκόπους. Αυτά τα γελοία φραστικά πυροτεχνήματα που έχουν περισσέψει όλο αυτό το διάστημα, ιδίως από τον προαναφερόμενο θεατρίνο που διευθύνει την ολοκλήρωση της σύγχρονης καταστροφής της χώρας, χρησιμεύουν απλώς για την παραπλάνηση της κοινωνίας.

Έχουμε έναν κοινωνικό και ταξικό πόλεμο σε πρωτοφανή όξυνση. Εχουμε τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα να συγχρονίζονται και να συντονίζουν τις δυνάμεις τους για να εξαπολύσουν τη μεγαλύτερη ταξική επίθεση που έχει γίνει ποτέ στη χώρα. Έχουμε τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι κεφαλαιοκράτες με τη βοήθεια της κυβέρνησης ενάντια στους εργαζόμενους. Έχουμε τον πόλεμο των εξουσιαστών εναντίον των αγωνιστών.

Έχουμε μια μοναδική κοινωνική κατάσταση που διαμορφώνεται και που σπάνε ο ένας μετά τον άλλο οι οικονομικοί και κοινωνικοί δεσμοί ανάμεσα σε προνομιούχους και μη. Μια μεγάλη κοινωνική ρήξη διαμορφώνεται στο εσωτερικό της χώρας και μια πρωτοφανής πολιτική αντίθεση ανάμεσα στην ελίτ και την κοινωνική βάση με εκρηκτικές προοπτικές.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον πρωτόγνωρης τρομοκρατικής επίθεσης από κράτος και κεφάλαιο και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας βιώνει ένα ασύλληπτο μέχρι χθες καθεστώς τρόμου και ανασφάλειας, είναι πραγματικά γελοίο να ισχυρίζονται οι εξουσιαστές ότι οι συλλήψεις μας αφορούν στην αντιμετώπιση μιας κοινωνικής απειλής και ότι ο Επαναστατικός Αγώνας είχε ως σκοπό «να εκφοβίσει σοβαρά τον πληθυσμό» όπως αναφέρεται στο κατηγορητήριο.

Η μακροχρόνια και συνεπής πολιτική παρουσία του Επαναστατικού Αγώνα είμαστε βέβαιοι πως όχι μόνο δεν γίνεται αντιληπτή από τους περισσότερους ως «απειλή για την κοινωνία», αλλά ως μια πολιτική παρουσία δίπλα στους καταπιεσμένους και πάντα ενάντια στην οικονομική και πολιτική ελίτ. Δίπλα σε αυτούς που ζουν υπό το ζύγό της εξουσίας και απέναντι σε αυτούς που την ασκούν.

Παρά την ιδεολογική αντεπίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος και τα Μ.Μ.Ε. εναντίον μας, είναι κατανοητό από την πλειοψηφία του πληθυσμού πως ο πόλεμος εναντίον μας είναι πόλεμος εναντίον όσων θέλουν ν’ αντισταθούν δυναμικά στις επιλογές τους, είναι ένα μέσο εκφοβισμού και τρομοκράτησης γι’ αυτούς που σκέφτονται να σηκώσουν το ανάστημα τους ενάντια στις εγκληματικές πολιτικές της εξουσίας.

Αν παρακολουθήσει κάποιος την πορεία του Επαναστατικού Αγώνα καταλαβαίνει πόσο έωλοι είναι οι ισχυρισμοί της πολιτικής εξουσίας και των κολαούζων της στα Μ.Μ.Ε. ότι η δράση του συνιστά απειλή για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί ποια είναι η ενέργεια μας που έχει δήθεν τρομοκρατήσει την κοινωνία και έχει στραφεί ενάντια της; Μήπως οι επιθέσεις στα μισητά από την κοινωνική πλειοψηφία υπουργεία εργασίας και οικονομίας όπου αποφασίζονται και προστάζονται οι πιο αντικοινωνικές πολιτικές;

Μήπως οι επιθέσεις ενάντια στα ΜΑΤ που τρομοκρατούν καθημερινά στους δρόμους των πόλεων, ξυλοκοπούν διαδηλωτές και έχουν ως αποστολή τη βίαιη καταστολή των κοινωνικών αγώνων; Οι επιθέσεις ενάντια στα αστυνομικά τμήματα που στεγάζουν τους εκπαιδευμένους δολοφόνους του καθεστώτος και όπου καθημερινά ξεφτιλίζονται, ξυλοκοπούνται και δολοφονούνται άνθρωποι που πέφτουν στα χέρια των μπάτσων;

Μήπως συνιστά τρομοκράτηση της κοινωνίας η επίθεση εναντίον του Βουλγαράκη ο οποίος έχει συνδεθεί με δύο μεγάλα σκάνδαλα (τηλεφωνικές υποκλοπές, απαγωγές Πακιστανών) και που εκμεταλλευόμενος τον υπουργικό του θώκο αύξησε την οικογενειακή του περιουσία με τις αγοραπωλησίες εκτάσεων του δημοσίου (υπόθεση Βατοπεδίου); Αυτόν, όπως και όλους όσους έχουν συνδεθεί με ανάλογες υποθέσεις άπληστης υφαρπαγής του κοινωνικού πλούτου, οι περισσότεροι που ζουν σε αυτή τη χώρα πολύ θα ήθελαν να τους δουν κρεμασμένους στην πλατεία Συντάγματος.

Μήπως πρόκειται για ενέργεια τρομοκράτησης της κοινωνίας η επίθεση εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ; Μήπως δεν γνωρίζουν οι διώκτες μας και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι πως αυτή την επίθεση επιδοκίμασε η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας η οποία μόνο ευγενή συναισθήματα δεν τρέφει για το κράτος των ΗΠΑ;

Μήπως είναι πράξη που τρομοκρατεί τον πληθυσμό μια επίθεση εναντίον της πολυεθνικής εταιρείας Shell που εδώ και πολλές δεκαετίες λυμαίνεται τον φυσικό πλούτο πολλών χωρών, εκμεταλλεύεται πληθυσμούς και συμβάλλει στην καταστροφή του πλανήτη;

Ή μήπως η επίθεση εναντίον της Citibank, έναν από τους κορυφαίους ομίλους της διεθνούς χρηματοοικονομικής τρομοκρατίας, που διαδραμάτισε εδώ και δεκαετίες πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαδικασία συγκέντρωσης κεφαλαίου, αρπάζοντας τον πλούτο αμέτρητων χωρών μέσω της κερδοσκοπίας με το χρέος τους, οδηγώντας τις σε μια μη αναστρέψιμη πολλές φορές οικονομική και κοινωνική καταστροφή; Είναι αντικοινωνική μια επίθεση ενάντια σ’ αυτή την πολυεθνική των οικονομικών εγκλημάτων που πρωτοστάτησε στη δημιουργία της μεγάλης κρίσης που ζούμε σήμερα;

Ή μήπως πρόκειται για πράξη κοινωνικής τρομοκράτησης η επίθεση ενάντια στο χρηματιστήριο, το ναό του χρήματος και έναν από τους σημαντικότερους διαύλους υφαρπαγής του κοινωνικού πλούτου και μεταφοράς του από την κοινωνική βάση προς την οικονομική ελίτ;

Οι μόνοι που έχουν τρομοκρατηθεί από αυτές τις πολιτικές ενέργειες είναι η πολιτική και οικονομική εξουσία. Είναι οι εγκληματίες κεφαλαιοκράτες που ανησυχούν για τις «επενδύσεις» τους και που φοβούνται πως δεν θα μπορούν να περάσουν χωρίς προβλήματα τους όρους της σύγχρονης δικτατορίας τους. Αν αυτές οι επιθέσεις συνιστούν απειλή για κάποιους αυτοί είναι όσοι απολαμβάνουν οικονομική και κοινωνική ισχύ από το υπάρχον καθεστώς κοινωνικής υποδούλωσης.

Η φυλάκισή μας λοιπόν, όχι μόνο δεν συνιστά λύση για την ασφάλεια του πληθυσμού αλλά λειτουργεί προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Θέλει να καταφέρει την αντιμετώπιση μιας πολιτικής απειλής για το καθεστώς, ώστε κράτος και κεφάλαιο με μεγαλύτερη ασφάλεια να ασκούν τη μαζική τρομοκρατία εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Στόχος των διωκτών μας να εξαλείψουν έναν παράγοντα πολιτικής αφύπνισης για την κοινωνία, μια επαναστατική απειλή.

Για πολλούς από την διεθνή πολιτική και οικονομική ελίτ – μεταξύ των οποίων και των γερακιών του ΔΝΤ – η διεθνής οικονομική κρίση έχει τελειώσει, η οικονομική ανάκαμψη, αν και ισχνή, έχει ξεκινήσει, οι προοπτικές διαφαίνονται καλές ενώ η κρίση στην Ελλάδα δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο παρά αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Οι υπερασπιστές και εκφραστές του οικονομικού και πολιτικού συστήματος αναγνώρισαν ως κρίση μόνο αυτή που συγκλόνισε το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και αφού αυτό φαίνεται να διασώθηκε μετά τις γενναιόδωρες παροχές ρευστότητας από τις κυβερνήσεις, μιλάνε για το τέλος των προβλημάτων του συστήματος και για την αρχή μιας, ίσως επίπονης και όχι πολύ σύντομης, διαδικασίας οικονομικής ανάκαμψης, και με την προϋπόθεση πάντα ότι οι κυβερνήσεις θα λάβουν τ’ απαραίτητα μέτρα λιτότητας.

Με την ίδια επιφανειακή προσέγγιση της κρίσης που τη διαχωρίζει στις διάφορες – για πολλούς ακόμη και ανεξάρτητες μεταξύ τους – διαστάσεις της και τις απομονώνει, αναλύεται από τους καθεστωτικούς αναλυτές και η κρίση του χρέους στην Ελλάδα. Γι’ αυτούς η οικονομική κρίση είναι μόνο ένα αποτέλεσμα κακής διαχείρισης του συστήματος που με κάποιες επιμέρους διορθώσεις θα επανέλθει στην πρότερη εύρυθμη λειτουργία του.
Η δε δημοσιονομική κρίση στην Ελλάδα δεν αποτελεί για τους συμμετέχοντες στην ηγεσία του συστήματος ούτε καν μια παρενέργεια της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που οφείλεται στην κακή διαχείριση των δημοσίων ταμείων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Δεν αμφισβητούμε βέβαια, το γεγονός ότι οι κατά καιρούς κατέχοντες την εξουσία στη χώρα προέβησαν συστηματικά και χωρίς εξαιρέσεις στην καταλήστευση του χρήματος και της περιουσίας του δημοσίου. Αντιθέτως, με τον πλούτο που έχει αντλήσει το κράτος από την κοινωνική βάση, πλούτιζαν και ζούσαν σπαταλώντας αφειδώς τα δημόσια ταμεία όλες ανεξαιρέτως οι συμμορίες των κυβερνώντων, πετώντας μερικά ξεροκόμματα στην πλειοψηφική βάση των ψηφοφόρων προκειμένου να κερδίσουν την ψήφο τους. Οι ληστές των κομμάτων εξουσίας έφτιαξαν τεράστιες περιουσίες, έχτισαν βίλες, αγόρασαν κότερα, εξασφάλισαν μια ζωή μες στη χλιδή ενώ η κοινωνική πλειοψηφία ζει υπό το καθεστώς της οικονομικής τρομοκρατίας που επιβάλλει το κράτος και το κεφάλαιο. Όταν όμως τα γεράκια του Δ.Ν.Τ. και της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατηγορούν τις προηγούμενες κυβερνήσεις για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, δεν εννοούν τα παρα-πάνω και ούτε βέβαια τα δισεκατομμύρια ευρώ που χαρίστηκαν στους κάθε εθνικότητας κεφαλαιοκράτες οι οποίοι δραστηριοποιούνται στη χώρα. Τις κατηγορούν ότι σπατάλησαν πολλά σε μισθούς και συντάξεις, ότι ξοδεύουν πολλά για τη δημόσια υγεία και για την παιδεία και ότι υπήρξαν πολύ ελαστικές με τη φορολόγηση της κοινωνικής βάσης.

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται εδώ και καιρό υπό καθεστώς δημοσιονομικής χρεοκοπίας, ασχέτως αν δεν το ομολογούν οι κυβερνώντες, ενώ ο μηχανισμός στήριξης του Δ.Ν.Τ., της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που ανέλαβε πλέον τα ηνία της εξουσίας, έχει ως αποστολή την παροχή ρευστότητας για να πληρωθούν όσοι δάνεισαν το ελληνικό δημόσιο αγοράζοντας ομόλογα. Το αντάλλαγμα για την «οικονομική σωτηρία» είναι η εφαρμογή της πιο άγριας καταλήστευσης της κοινωνίας για λογαριασμό του υπερεθνικού κεφαλαίου.

Όσον αφορά το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, εκτός από την καταλήστευση των ταμείων για ίδιον όφελος από τους κυβερνώντες, αυτό άρχισε να δημιουργείται εξ’ αιτίας του κυρίαρχου αναπτυξιακού μοντέλου που υιοθετήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια και του ρόλου της Ελλάδας στην αλυσίδα της διεθνούς παραγωγικής διαδικασίας. Η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη ήταν ανέκαθεν αυτή μιας αγοράς για τα ευρωπαϊκά προϊόντα. Και ενώ το ακριβό και μη ανταγωνιστικό ευρώ δεν επέτρεπε στα ευρωπαϊκά προϊόντα ν’ ανταγωνιστούν τα κατά πολύ φθηνότερα που παράγονταν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, η μικρή πληθυσμιακά ελληνική αγορά ήταν υποχρεωμένη να καταναλώνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής των χωρών της ευρωζώνης.

Ο ισχυρισμός ότι η Ευρώπη παρέχει μια οικονομική ασφάλεια για την Ελλάδα δεν είναι παρά ένα τερατώδες ψέμα. Η επιβεβλημένη από την Ευρώπη οικονομική στρατηγική για την Ελλάδα ήταν από την αρχή η αποδιάρθρωση του προηγούμενου παραγωγικού μοντέλου και η ενθάρρυνση από το ελληνικό κράτος της κατανάλωσης με δανεικά. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προχωρούσαν συνεχώς σε δανεισμούς για να χρηματοδοτούν επενδύσεις των πολυεθνικών από την Ε.Ε. στον ελληνικό χώρο, ενισχύοντας παράλληλα και τους Έλληνες κεφαλαιοκράτες.
Από την άλλη η ελληνική κοινωνία, ύστερα από μια ανελέητη προπαγάνδα από μεριάς των τραπεζικών ομίλων, μπήκε μέσα στο λαβύρινθο του δανεισμού όπου και βρίσκεται σήμερα ένα μεγάλο τμήμα της εγκλωβισμένο, προκειμένου να διευρυνθούν οι δυνατότητες κατανάλωσης της μικρής πληθυσμιακά ελληνικής αγοράς.

Ακόμα και εν μέσω της κρίσης και ενώ το ελληνικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, είχε ήδη φτάσει το ποσό του 1 τρισ. ευρώ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Τρισέ, δήλωνε με έμφαση πως «οι Έλληνες έχουν ακόμα περιθώρια για επιπλέον δανεισμό», ώστε να συνεχίσουν να καταναλώνουν στηρίζοντας με δανεικά την ισχνή λόγω κρίσης ευρωπαϊκή ανάπτυξη και να συνεχιστεί η κερδοφορία τραπεζών και επιχειρήσεων.

Η πλασματική ευημερία και οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης δεν ανταποκρίνονταν ποτέ στην πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, παρά αντανακλούσαν την μεγάλη κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό εξ’άλλου το είχαμε επισημάνει από το 2005 – εποχή που όλοι μιλούσαν για την ισχυρή ελληνική οικονομία – ενώ είχαμε προβλέψει το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα και τον υπαρκτό κίνδυνο χρεοκοπίας που θ’ αντιμετώπιζε η Ελλάδα σε περίπτωση που θα ξεσπούσε μια μεγάλη και διεθνών διαστάσεων οικονομική κρίση.

Για τους πάσης φύσεως κερδοσκόπους – διαχειριστές και κατόχους του μεγάλου κεφαλαίου η κρίση δεν αφήνει περιθώρια υψηλής κερδοφορίας από τους παραδοσιακούς τομείς της οικονομίας. Ακόμα και πολλά χρηματιστήρια δεν δίνουν τις ικανοποιητικές για τους άπληστους κεφαλαιοκράτες αποδόσεις και η αγορά των πρώτων υλών και των τροφίμων – παρά το γεγονός ότι οι τιμές είναι υπερβολικά υψηλές σε σχέση με την μειωμένη ζήτηση παγκοσμίως – δεν προσφέρει, προς το παρόν τουλάχιστον, τη δυνατότητα μιας πιο μεγάλης ανόδου, ανάλογης με αυτής του 2008, σε πείσμα των επενδυτών που κάνουν τα πάντα για να μεγεθύνουν την ήδη υπάρχουσα φούσκα στα συγκεκριμένα χρηματιστήρια.

Αντιθέτως, τα κρατικά χρέη είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία για το υπερεθνικό κεφάλαιο ν’ αντλήσει τα μέγιστα, εν μέσω κρίσης, δυνατά κέρδη. Ήδη η διεθνής φούσκα του χρέους στις χώρες του καπιταλιστικού κέντρου έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, όμως οι πάσης φύσεως κερδοσκόποι δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν, αλλά θα εξαντλήσουν κάθε περιθώριο εκμετάλλευσης του. Ο εκτροχιασμός του δημοσίου χρέους για τις χώρες του κέντρου οφείλεται στα τεράστια πακέτα οικονομικής στήριξης που οι κυβερνήσεις παρείχαν για την σωτηρία του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Με δύο λόγια η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ξεπεράστηκε- τουλάχιστον για την ώρα- εις βάρος των κοινωνικών πλειοψηφιών των χωρών του κέντρου, με τις κυβερνήσεις να εγκληματούν συστηματικά, καλύπτοντας με τον δημόσιο πλούτο τις μαύρες τρύπες των ταμείων των μεγάλων χρηματοοικονομικών ομίλων, των βασικών δημιουργών της διεθνούς κρίσης.

Η γιγαντιαία διάσταση του χρηματοοικονομικού τομέα (ενώ το 2006 και προ κρίσης το παγκόσμιο ΑΕΠ έφτανε τα 47 τρισ., η συνολική αξία των μετοχών ξεπερνούσε τα 50 τρισ., η αξία των ομολόγων ήταν στα 70 τρισ. και των παραγώγων ξεπερνούσε τα 470 τρισ., δηλαδή ήταν δεκαπλάσια του παγκοσμίου ΑΕΠ), είναι πολύ δυσανάλογη των μεγεθών και των πιο ανεπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών. Οι προσπάθειες των κυβερνήσεων να σηκώσουν στους ώμους τους τα χρέη αυτών των τραπεζικών και επενδυτικών τερατουργημάτων, θα οδηγήσει στη χρεοκοπία πολλές ακόμα και εύρωστες μέχρι πρότινος οικονομίες.

Σε αυτό συνεισφέρει η οικονομική ελίτ όλου του πλανήτη καθώς θα συνεχίσει να τζογάρει στο χρέος των κρατών. Μεγάλο μέρος της λιμνάζουσας λόγω κρίσης ρευστότητας βρήκε κερδοφόρα διέξοδο στο δημόσιο χρέος, τροφοδοτώντας την πιο καταστρεπτική για τις κοινωνίες φούσκα, της οποίας το σκάσιμο θ’ αναγκαστούν να πληρώσουν.

Το παιχνίδι της μεγάλης κερδοσκοπικής επίθεσης στα κρατικά χρέη άνοιξε με την Ελλάδα που λόγω των άσχημων δημοσιονομικών και του μεγάλου χρέους της, πρόσφερε τον ιδανικό πελάτη για τις αγορές. Τα ψηλά επιτόκια, που αντανακλούν κατά τους «επενδυτές» την έλλειψη οικονομικής ασφάλειας και την αυξημένη πιθανότητα χρεοκοπίας, έχουν δώσει μέχρι τώρα μεγάλα κέρδη για όσους έχουν «παίξει» στο ελληνικό χρέος. Έτσι κι αλλιώς το αυξημένο ρίσκο στις αγορές πάντα προσφέρει τις μεγαλύτερες αποδόσεις.

Στη διαμόρφωση της μεγάλης φούσκας του χρέους συμμετέχει σύσσωμη η οικονομική ελίτ του πλανήτη η οποία και για μια ακόμα φορά πιστεύει ότι θα μπορεί για όσο θέλει ν’ αντλεί μεγάλα κέρδη από τα δημόσια χρέη, αφού όπως ισχυρίζονται δημοσίως αρκετοί εκπρόσωποι της, δεν θα επιτραπεί η χρεοκοπία των χωρών. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη που ίσχυε και με την προηγούμενη κρίση του χρέους των χωρών της περιφέρειας τη δεκαετία του ’80. Και τότε και σήμερα ακούγεται από τους κατόχους του μεγάλου κεφαλαίου η άποψη ότι «τα κυρίαρχα έθνη δεν χρεοκοπούν». Με αυτό το σκεπτικό η Ελλάδα έφτασε να χρεώνεται με επιτόκια που ξεπέρασαν το 9% και σε κάποιες περιπτώσεις το 15% και η κυβέρνηση πέφτει στην αγκαλιά της «επιτροπής σωτηρίας» των Δ. Ν.Τ., Ε. Επιτροπής και Ε.Κ.Τ. για να σωθεί, έστω και τυπικά, το ελληνικό κράτος από την οικονομική κατάρρευση.

Η φράση «τα κυρίαρχα έθνη δεν χρεοκοπούν» που εκφράζουν οι κεφαλαιοκράτες εκφράζει έμμεσα την πίεση που ασκούν για να παρέμβουν οι διεθνείς μηχανισμοί «σωτηρίας» των υπό χρεοκοπία κρατών, ώστε να μη ρισκάρουν τα κεφάλαια τους που επενδύουν στο χρέος και να συνεχίσουν χωρίς φόβο να κερδοσκοπούν με αυτό. Όμως η απληστία των κατόχων του υπερεθνικού κεφαλαίου πολύ σύντομα θ’ αποδειχθεί τόσο μεγάλη που ακόμα και μηχανισμοί «διάσωσης» όπως το ΔΝΤ δεν θα μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν.

Στην Ελλάδα πολύ κουβέντα γίνεται για τους κερδοσκόπους και οι αφορισμοί περισσεύουν, χωρίς ποτέ να προσδιορίζεται ποιοι είναι αυτοί. Σίγουρα όμως δεν πρόκειται μόνο για τους νεαρούς με τα λευκά κολάρα των υπερεθνικών επενδυτικών εταιρειών που «κάθονται μπροστά στους υπολογιστές και παίζουν με το χρέος των χωρών» όπως διεμήνυε ο Παπανδρέου λίγο καιρό πριν. Πρόκειται για το σύνολο της οικονομικής ελίτ. Μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες και μέσω αυτών όλη η αφρόκρεμα της ελληνικής πλουτοκρατίας, όλοι οι ευυπόληπτοι επιχειρηματίες που χαίρουν εκτίμησης από την πολιτική ελίτ της χώρας.

Και ας μην ξεχνάμε την σκανδαλώδη διαδικασία με την οποία οι ελληνικές τράπεζες αντλούν χρήμα με μηδενικό σχεδόν επιτόκιο από την Ε.Κ.Τ., δίνοντας ως εγγύηση ομόλογα του δημοσίου, τα οποία παίρνουν τζάμπα μέσω του πακέτου στήριξης των 28 δισ. ευρώ που αποφάσισε η προηγούμενη κυβέρνηση και στη συνέχεια δανείζουν το κράτος με τα ψηλά επιτόκια των αγορών. Και όλα τα παραπάνω ενώ έχουν βάλει αρκετά δισ. σε ρευστό στα ταμεία τους, διασφαλίζοντας έτσι την κεφαλαιακή τους επάρκεια ενώ η κυβέρνηση τις καλεί – υπό τις υπάρχουσες συνθήκες και τη στιγμή που ξεπουλά τη χώρα για δανεικά – ν’ αξιοποιήσουν και το υπόλοιπο πακέτο που έχει μείνει αναξιοποίητο.

Το περίφημο περίστροφο λοιπόν, που συνήθιζε να επικαλείται γελοιωδώς ο Παπανδρέου όποτε έπαιρνε κάποια φραστική υποστήριξη από τους προϊσταμένους «εταίρους» του στην Ευρώπη, δεν στρέφεται ενάντια σε κανένα κερδοσκόπο. Αυτό το όπλο υπάρχει και σημαδεύει την πλειοψηφία του πληθυσμού αυτής της χώρας, για να υποκύψει στις απειλές της κυβέρνησης και των σωτήρων του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο Παπανδρέου ως σύγχρονος Τσολάκογλου πλέον έχει εισαγάγει τη χώρα σε μια νέα εποχή κατοχής από το υπερεθνικό κεφάλαιο με το ΔΝΤ, την Ε. Επιτροπή και την Ε.Κ.Τ. – στο όνομα πάντα της σωτηρίας της πατρίδας – να ηγείται της επιτήρησης των προγραμμάτων λιτότητας και μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την ομαλή αποπληρωμή των δανειστών του ελληνικού κράτους.

Όλη η φιλολογία γύρω από τον αγαθό ρόλο του ΔΝΤ και η προσπάθεια αποδαιμονοποίησής του από την κυβέρνηση και τους διάφορους παρατρεχάμενούς της, δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα.. Είναι γνωστό πως σε όποιας χώρας τη ζωή και αν ενεπλάκη, οι συνέπειες ήταν καταστροφικές. Σε Αφρική, Ασία, Νότια Αμερική το ΔΝΤ ευθύνεται για την καταστροφή οικονομιών, παραγωγικών δομών και μοντέλων που δεν αρμόζουν στα κερδοφόρα παραγωγικά μοντέλα των γερακιών του υπερεθνικού κεφαλαίου που υπηρετεί αυτός ο οργανισμός. Τα αποτελέσματα των «ευεργετικών» παρεμβάσεων του ΔΝΤ σε πολλές περιπτώσεις, ήταν λιμοί, αρρώστιες, εμφύλιοι, μη αναστρέψιμες κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές.

Είναι επίσης, αστείο όταν μετά από δεκαετίες δράσης του ΔΝΤ με τα ίδια πάντα καταστροφικά αποτελέσματα, πολλοί κυρίως αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τις άγριες νεοφιλελεύθερες συνταγές που επιβάλλει απλώς ως «λάθος στρατηγικής». Δεν είναι δυνατό να πιστεύουν πως, απλώς, είναι ηλίθιοι. Γνωρίζουν και πολύ καλά τι κάνουν, και η κατεύθυνση τους είναι πολύ συγκεκριμένη.
Το χρέος μιας χώρας που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει, είναι η ευκαιρία για την οικονομική ελίτ μέσω του ΔΝΤ να την γονατίσει, να την εξοντώσει, να την κατακτήσει. Αφού την ξεζουμίζουν, βγάζοντας τα κέρδη τους με το παραπάνω, την οδηγούν στη χρεοκοπία και τότε τα κοράκια του κεφαλαίου πέφτουν και αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί ό,τι έχει αξία σε αυτό τον τόπο για να το αξιοποιήσουν, ενώ θα ‘χουν μετατρέψει τη χώρα αυτή σ’ ένα παράδεισο εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τους κεφαλαιοκράτες, που θα μπορεί επιτέλους να ανταγωνιστεί τις πλέον απάνθρωπες εργασιακές συνθήκες. Αυτό είναι το σχέδιο του ΔΝΤ για την Ελλάδα. Ένα σχέδιο που οδηγεί ταχύτατα στην υπερσυγκέντρωση οικονομικής και κοινωνικής ισχύος σε ακόμη λιγότερα χέρια και το λαό στην εξαθλίωση.

Αν αφήσουμε να προχωρήσουν οι εγκληματίες του πολιτικού καθεστώτος της χώρας σε αυτές τις πολιτικές, έχουμε παραδοθεί στην πιο επαίσχυντη μορφή υποδούλωσης που υπήρξε ποτέ, έχουμε παραδώσει τη χώρα και το μελλόντων παιδιών μας στα σαγόνια των καρχαριών του μεγάλου κεφαλαίου, έχουμε αποδεχθεί να ζούμε υπό τη συνεχή τρομοκρατία της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.

Κανένας ελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί να δεχθεί μια τέτοια συνθήκη, κανένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια δεν μπορεί να παραδοθεί χωρίς αντίσταση. Ενώ το ίδιο το σύστημα γκρεμίζει τις γέφυρες σύνδεσης και επικοινωνίας με την κοινωνική πλειοψηφία και παρατάσσεται πολεμικά απέναντι της, θα ήταν μεγάλο λάθος να επιδιώξουμε από τα κάτω την επαναδημιουργία αυτών των συνδέσεων. Τα κόμματα της αριστεράς που συμμετέχουν στο πολιτικό σύστημα θα επιδιώξουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και θα κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν τις επικείμενες κοινωνικές εκρήξεις. Όσο και αν αυξάνουν τους λεονταρισμούς κατά των κυβερνητικών επιλογών, δεν πρόκειται να έρθουν σε καμία ρήξη με το σύστημα.

Από την άλλη, η κοινωνία των μη προνομιούχων αναμένει μια νέα πολιτική δύναμη, ανεξάρτητη από κάθε πολιτική σκοπιμότητα και κάθε διάθεση χειραγώγησης, να διαμορφώσει αυτό το πολιτικό πεδίο στο οποίο θα μπορεί να πατήσει για ν’ αγωνιστεί ενάντια στις σύγχρονες άγριες συνθήκες ζωής που της επιβάλλονται. Αυτή η νέα πολιτική δύναμη δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα ευρύ ριζοσπαστικό κίνημα που, χωρίς αναστολές, ενδοιασμούς, ενοχικά σύνδρομα και ψευδαισθήσεις σχετικά με την αναγκαιότητα ή όχι να υπάρξει μια ολική σύγκρουση με το καθεστώς, θα μπορέσει να χαράξει μια πορεία ανατροπής του συστήματος και να εμπνεύσει όσους περισσότερους καταπιεσμένους γίνεται προς την απελευθερωτική κατεύθυνση.

Όποιος στη σημερινή εποχή και ενώ πλέον βρισκόμαστε υπό την ωμή χούντα των αγορών εξακολουθεί να επικαλείται τις «άγουρες αντικειμενικές συνθήκες», τότε δεν έχει καμία διάθεση να δράσει ανατρεπτικά.

Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι οι πλέον ιδανικές.

Ας διαμορφώσουμε και τις υποκειμενικές συνθήκες που απαιτούνται για να επιχειρήσουμε την επανάσταση. Αυτή είναι η ευκαιρία μας.

ΖΗΤΩ Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ -ΝΙΚΟΣ ΜΑΖΙΩΤΗΣ -ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΡΝΑΣ

Κείμενο Χριστόφορου Κορτέση

Στις 10 Απριλίου συλλαμβάνονται 6 άτομα και οδηγούνται στη ΓΑΔΑ. Ένας από τους συλληφθέντες είμαι και εγώ. Χωρίς να ξέρουμε για ποιο λόγο κρατούμαστε και ζητώντας επίμονα να επικοινωνήσουμε με δικηγόρους, οι μπάτσοι μας λένε ότι πρόκειται για προσαγωγή και δεν μπορούμε να δούμε δικηγόρους. Μετά από 56 ώρες χωρίς καμία επικοινωνία ούτε καν μεταξύ μας, οδηγούμαστε στα δικαστήρια της Ευελπίδων ως κατηγορούμενοι για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Η χρονική συγκυρία της σύλληψής μας συμπίπτει με την ανακοίνωση του παπανδρέου για τον πιθανό δανεισμό της ελλάδας από το Δ.Ν.Τ. Ένα γεγονός που μόνο τυχαίο δεν είναι, όπως τυχαία δεν ήταν και η εισβολή των μπάτσων στην υποτιθέμενη «γιάφκα του Χαλανδρίου» και η σύλληψη συντρόφων, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, από την τότε κυβέρνηση της ν.δ.

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας τον πρώτο λόγο της παραπληροφόρησης δεν θα μπορούσε να έχει κανένα άλλο σκουλήκι πλην των γνωστών τηλεμαϊντανών που παρουσιάζοντας στοιχεία που ούτε καν υπάρχουν στη δικογραφία, αρχίζουν να συνθέτουν ένα παζλ που φτάνει μέχρι την επίθεση …στους δίδυμους πύργους!!! Όσο περνούν οι ώρες τα μμε θεωρούν βέβαιη την ενοχή μας και αρχίζει ένας αγώνας δρόμου για το ποιος θα βγάλει τα περισσότερα στοιχεία της προσωπικής μας ζωής στα τηλεπαράθυρα, ποιος θα φωτογραφήσει πρώτος το σπίτι-γιάφκα, τι μηχανές προτιμούσαμε, τι ώρα κοιμόμαστε, τι ώρα και πόσες φορές κάναμε έρωτα και διάφορα άλλα, όλα αυτά προσφέροντάς τα στο βωμό του θεάματος. Τίποτα από αυτά πάντως δεν μου κάνει εντύπωση, ξέροντας πολύ καλά πως ο ρόλος των μμε στην «δημοκρατία» του σήμερα, είναι ο ίδιος με τα υπουργεία προπαγάνδας στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του χτες.

Μετά τη σύλληψη των «αιμοδιψών τρομοκρατών» ο ελληνικός λαός θα συνειδητοποιήσει βέβαια πως τίποτα δεν έχει αλλάξει στις συνθήκες διαβίωσής του. Αν ο λαός πριν τρεφότανε με τα ψίχουλα που περίσσευαν από το πλουσιοπάροχο γεύμα του συναφιού των καπιταλιστών, πολύ γρήγορα θα καταλάβει πως πλέον δεν του δίνονται ούτε καν αυτά τα ψίχουλα. Σε μια τέτοια περίοδο οικονομικής ύφεσης και κοινωνικής απόγνωσης, οι άνθρωποι μπορούν να προβούν σε ενέργειες που πριν ούτε καν φανταζόμαστε. Μια πρώτη γεύση του τι θα επακολουθήσει στα χρόνια λιτότητας που έρχονται πήραμε δύο χρόνια πριν με την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, την οποία ακολούθησε γενικευμένη εξέγερση σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Για άλλους η πρώτη γεύση ήταν πολύ γλυκιά και για άλλους σκέτη πίκρα…Η καταστολή σε μια τέτοια περίοδο θα δείξει το πραγματικό της πρόσωπο με πρωταρχικό σκοπό την εξουδετέρωση του ριζοσπαστικότερου κομματιού της κοινωνίας που δεν είναι άλλο από το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα, ως το μεγαλύτερο εσωτερικό εχθρό. Γι’ αυτόν το λόγο και ενώ η ανεργία ξεπερνάει το 15%, ο χρυσοχοΐδης κάνει λόγο για νέες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας (με πρόσχημα την όλο και αυξανόμενη εγκληματικότητα) που  μοναδικό σκοπό έχουν την ενίσχυση της αμυντικής γραμμής του κρατικού μηχανισμού.
Αυτή τη χρονική περίοδο δίνεται μια ευκαιρία για ριζοσπαστικοποίηση διαφόρων κοινωνικών ομάδων και τέτοιες ευκαιρίες είναι μοναδικές. Αυτή τη στιγμή στα θεμέλια του καπιταλιστικού οικοδομήματος υπάρχουν τόνοι εκρηκτικά και το μόνο που λείπει, σύντροφοι, είναι η πυροδότηση!!!

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο κατηγορητήριο γιατί η αθωότητα και η ενοχή εναλλάσσονται ανάλογα με τη μερία που καθένας έχει επιλέξει να πορευτεί. Αν για τους μπάτσους, τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες, τους δικαστές, κάποιοι είναι ένοχοι στο όνομα της αστικής δημοκρατίας, όλοι όσοι προανέφερα είναι ένοχοι στο όνομα της λαϊκής δικαιοσύνης. Ακόμα δεν θα αναφερθώ, αναλυτικά, στις συνθήκες κράτησης τις πρώτες μέρες στη ΓΑΔΑ γιατί ως αναρχικός, θεωρώ εμένα και τους συντρόφους μου αιχμαλώτους πολέμου. Ενός πολέμου που ο κύριος χρυσοχοΐδης αντιλήφθηκε την ύπαρξή του εδώ και μερικούς μήνες, ενός πολέμου που μαίνεται εδώ και αιώνες ανάμεσα στους πάσης φύσεως εξουσιαστές και στους εξεγερμένους.

Η επιλογή στρατοπέδου έχει γίνει και κάποια στιγμή θα καταλάβουν κάποιοι ότι λάθος στρατόπεδο διάλεξαν μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά…

Υπομονή και πείσμα για όσους επέλεξαν να ταξιδέψουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της ιστορίας με προορισμό την κοινωνική επανάσταση.

Τιμή για πάντα στον αναρχικό Λάμπρο Φούντα
Καλό ταξίδι, σύντροφε.

Χριστόφορος Κορτέσης
Δικαστικές Φυλακές Κορίνθου.

Κείμενο Κώστα Γουρνά

Θέλω να ευχαριστήσω προσωπικά τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για την ειδική μεταχείριση που μου εξασφάλισε, με τους ξυλοδαρμούς, τις απειλές κατά της γυναίκας μου και των παιδιών μου και την προφυλάκιση μου στις Φυλακές των Τρικάλων, που θα μου στερήσει και το στοιχειώδες δικαίωμα κάθε κρατουμένου να επικοινωνεί με την οικογένεια του. Ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα ξεπέσει σε αυτό το σημείο. Επειδή έχω μάθει από τα 20 μου χρόνια να ξεπερνώ τις όποιες δυσκολίες, θα σταθώ όρθιος. Δεν θα πετύχετε τη φυσική και την πολιτική μου εξόντωση.

Κώστας Γουρνάς
16 Απριλίου 2010
12ος όροφος ΓΑΔΑ